Bu büyük evliyayı, kıskanıp haset eden,
İkiyüz kadar kişi var idi ki hassaten,

Bir araya gelerek, verdiler şöyle karar:
Öldürelim bu zatı, bugün akşama kadar.

Günlerden Cuma idi, silahlanıp geldiler.
Caminin kapısında, gizlenip beklediler.

Dediler ki: (Ne zaman, o çıkarsa camiden,
Üzerine saldırıp, öldürelim aniden.)

Nihayet bitti namaz ve dağıldı cemaat.
Camiden son olarak, çıktı o mübarek zat.

Ve lakin çıkar çıkmaz, fark etti o da bunu.
Bildi niyetlerinin su-i kast olduğunu.

Ve bir baktı onlara, pek hiddetli olarak.
Kaldılar yerlerinde, mıh gibi çakılarak.

Sonra, silahlarını düşürüp ellerinden,
Yığılıp kaldı çoğu, onun bu heybetinden.

Bir kısmı da, büyük bir dehşete kapılarak,
Kaçıp uzaklaştılar, korkudan bağırarak.

Bu hadise hakkında, dedi ki o kaçanlar:
(O, camiden çıkıp da, edince bize nazar,

Omuzları üstünde, vardı koca bir aslan,
Görmedik ömrümüzde, böyle korkunç bir hayvan.

Nerdeyse üstümüze saldıracak idi ki,
Selameti, kaçmakta buluk biz tabii ki.)

Yine bir gün, bir kişi var idi ki Bağdat’ta,
Düşmanlık eder idi, bu zata her fırsatta.

Bir gün de alay etti, taklidini yaparak.
Lakin cinnet getirdi, aklını oynatarak.

Hısım ve akrabası, onu affetsin diye,
Gelerek yalvardılar, Halid-i Bağdadi’ye.

Yine merhamet edip, affetti o kimseyi.
O anda, delilikten kurtulup oldu iyi.

Bir gün de bu büyük zat, talebesiyle yine,
Hicret ediyorlardı, Bağdat’tan Şam şehrine.

Kafile, Şam’a doğru yol alırken salimen,
Bir soyguncu grubu, peyda oldu aniden.

Haydutlardan birisi anlatır ki şöylece:
(Biz, hücum etmek için, hazırlandık hemence.

Lakin tam o sırada, beyaz kaftanlı biri,
Beyaz at üzerinde, çıkıverdi ileri.

Sonunda bir dağ kadar büyüdü önümüzde.
Biz, feci halde korktuk, bunu gördüğümüzde.

Atların üzerinden, yerlere yuvarlandık.
Hata ettiğimizi bilvesile anladık.

Halid-i Bağdadi’yi gördük sonra birazdan.
Ve eman dilemeye, başladık bir ağızdan.

Bizi affetmesini istedik o büyüğün.
Soygunculuk yapmayı, terk eyledik aynı gün.)