Muhammed bin Eslem ki, devrinin bir tanesi.
Şöyle idi bu zatın âdet-i şerifesi:

Geceleri şehiri, sokak sokak gezerek,
Fakir ve muhtaçları öğrenirdi tek be tek.

Sonra da, zenginlerden alarak ödünç para,
Başka birileriyle gönderirdi onlara.

Bir defa da, borç para aldı bir yahudiden.
O ise, parasını istedi çok geçmeden.

Lakin yoktu parası, istedi biraz mühlet.
Dedi: (Ödiyeceğim, birkaç gün müsaade et.)

Fakat kabul etmedi bu teklifi yahudi.
Dedi: (Mühlet veremem, borcunu öde haydi!)

O ise, kalemini yontuyordu o ara.
Şöyle bir nazar etti dökülen yongalara.

Buyurdu: (Madem mühlet vermiyorsun, o vakit,
Alacağın ne ise, şunlardan topla da git.)

O yahudi, yerlerden toplayınca onları,
(Altın) oldu elinde, o kalem yongaları.

O bunu görür görmez, aklı gitti hayretten.
Utandı, mahcub oldu yaptığı hareketten.

Düşündü ki: Bu kişi, mübarek olsa gerek,
Benim gibi sıradan bir kimse değil bu pek.

Zira şu yongalara değince bir nazarı,
Altına tebdil etti Hak teâlâ onları.

Madem ona, bu hali vermiştir cenâb-ı Hak,
Öyleyse onun dini, benimkinden daha hak.

Kelime-i şehadet getirip hemen o an,
O zatın huzurunda, oldu halis Müslüman.

Birkaç gün kalmıştı ki vefat eylemesine,
Talebesinden biri, geldi ziyaretine.

Dedi ki: (Ey efendim, dışarda çok insanlar,
Gelmişler, zatınızı çok görmek istiyorlar.)

Buyurdu ki: (Evladım, yakın oldu vefatım.
Rabbim ile olmaktır şimdi yalnız muradım.

Şu an, istemiyorum kimse ile görüşmek.
Rabbime kavuşmayı istiyorum şimdi tek.

Nasıl yalnız olarak geldimse bu dünyaya,
Yine yalnız giderim Allahü teâlâya.

Kabre yalnız girerim, arkadaşsız, yaransız.
Meleklere cevabı, veririm yine yalnız.

Dirilip kalkınca da mezarımdan nihayet,
Yine yalnız olurum, kimseden gelmez medet.

Rabbimin huzuruna çıkarım tek ve tenha.
Yine yalnız veririm hesabımı Allah’a.

Daha sonra Mizan’da, tartılırken amelim,
Yine de kimsecikler yanımda olmaz benim.

Sırat üzerinde de yalnız ilerlerim ben.
Kayacak olsam bile, kimse tutmaz elimden.

Bunca tehlikelerde muhtaçken arkadaşa,
Hep yalnız olacağım kendim ile baş başa.

Ölüm, kabir ve mahşer, hesap, mizan ve sırat.
Bu yerlerde, kimseden erişmez bana imdat.

Beni, yalnız bırakır madem ki bu insanlar,
Şu anda, onları ile olmuşum neye yarar?)

Sonunda, şehadeti getirip etti vefat.
İnsanlar yetim kaldı ölünce sanki bu zat.