Mücahid bin Cebir ki, tabiinden bir kişi.
Sünnet-i seniyyeye, uygun idi her işi.

Buyurdu: (Allah için, birbirini sevenler,
Güler yüz, tatlı sözle, biraz sohbet etseler,

Ayrıldıkları zaman, onların günahları,
Andırır, sonbaharda dökülen yaprakları.)

Buyurdu: Cehennemde olan bazı insanlar,
Uyuz hastalığına, birden yakalanırlar.

Öyle ki, etlerinden, ayrılır kemikleri.
Onlara, şöyle söyler Cehennem melekleri:

(Dünyada müminlere, çok eziyet yaptınız.
Onun karşılığında, buna yakalandınız.)

Buyurdu ki: (Ey mümin, sana lazım olmayan,
Malayani sözleri, konuşma hiç bir zaman.

Faydalı sözleri de, gelmedikçe bir yeri,
Söyleme, zira o söz, boşa gider ekseri.

Nasıl bir muamele beklersen başkasından,
Sen de, başkalarına, öyle davran her zaman.

Allahü teâlâya, öyle amel eyle ki,
Boynun, hep bükük olsun, suçlu olan kul gibi.)

Derdi ki: Her yeni gün, şöyle söyler insana:
(Bu günü iyi geçir, geri gelmez bu sana.)

Yine her gece dahi, şöyle der ki muhakkak:
(Geceler geri gelmez, ne yaptığına bir bak.)

İnsan kabre girince, kabir şöyle seslenir:
(Burası, böcekler ve akreplerin yeridir.

Bu karanlık mezara, hangi amelle geldin?
Şimdi sana sorarlar, dünyada ne eyledin?)

Ey insan, senin ömrün, kıymetli sermayendir.
Bu ömrü, en kıymetli şey ile değerlendir.

Kardeşine, mektupta yazdı ki: (Ey kardeşim!
Diyorsun ki, ticaret yapmaktır her gün işim.

Bil ki, senden önceki tüccarlar, hep öldüler.
Dine uymadılarsa, cezasını gördüler.

Dünya ticaretini yaparken, aynı anda,
Namazını da kıl ki, kurtulasın orada.

Şöhretler aramanın, zamanı değil şu an.
Kurtuluşu aramak zamanıdır bu zaman.)

Bir gün ona sordular: (Efendim, neden acep,
Allah adamlarını, neşeli görürüz hep?)

Buyurdu ki: (O zatlar, ölümü unutmaz hiç.
Ölümü çok anmak da, verir neşe ve sevinç.

Zira ölüm, başıdır sonsuz bir yolculuğun.
Hazırlanmak lazımdır bu sefere çok yoğun.

İşte bu yolculuğu çok düşünen bir insan,
Yapar hazırlığını, gelmeden henüz o an.

Çünkü ecel, ekseri ani gelip yakalar.
Rahat ve sevinçlidir, hazırlıklı olanlar.

Ölüme hazırlığı yok ise birinin de,
Bir telaşa kapılır, eceli geldiğinde.)