O gün Osman Bedreddin tutulunca tipiye,
Bir atlı gelip onu, bindirmişti terkiye.

Kurtardı böylelikle onu bu sıkıntıdan.
Ve şerbet ikram etti, meşin su kırbasından.

Erzak torbasını da uzatıp ona keza,
Dedi: (Ye bundan dahi, nasibinde ne varsa.)

Hafız Osman Bedreddin, alarak o torbayı,
Alıp yedi içinden, tek bir adet hurmayı.

Hazret-i Hızır idi, ona ikram eden zat.
Onun bu kanaatkâr halini görüp bizzat,

Sırtını okşayarak, dedi ki: (Ey Bedreddin!
Nasibin açık olup, bereket dolsun evin.

Kanaatkâr misafir gelsin senin yanına.
Haydi, uğurlar olsun, selam de üstadına.)

Baktı, köye gelmişler, sıçrayıp indi attan.
Hazret-i Hızır dahi gaib oldu ortadan.

O anda üstadı da, onu düşünüyordu.
Tipiden halas için, hep dua ediyordu.

Aniden karşısında onu gelmiş görünce,
Çok sevinip, Allah’a şükreyledi bir nice.

Gerçi o biliyordu olan bu hadiseyi.
Yine de anlattırıp, dedi: (Gizle bu şeyi.)

İltifatlar ederek buyurdu ki ona hem:
(Burada tamam oldu benim sana vazifem.

Allahü teâlâya olsun ki hamd ve sena,
Bende olan herşeyi, aktardım, verdim sana.

Bundan daha ileri yükselirsin sen, fakat,
Bu işi yapmak için, yoktur bende liyakat.

Bir kâmil-i mükemmil lazım ki şimdi sana,
Yükseltsin tasavvufta seni yolun sonuna.

Böyle yüksek bir zatı arayıp bulmaya bak.
Hak teâlâ bu işte, kılsın seni muvaffak.)

Hafız Osman Bedreddin, ayrılıp ondan dahi,
Bir mürşit aramaya başladı bizatihi.

İçli gözyaşlarıyla ağlıyordu ruz-ü şeb.
Ona kavuşmak için, dua ediyordu hep.

Annesi, bu halinden endişeleniyordu.
Acaba aklına mı halel geldi diyordu.

Bunu, beyine dahi açtı bir gün nihayet.
Dedi: (Onun haline üzülüyorum gayet.)

O dedi: (Üzülecek bir şey yok, etme merak.
O, Allah yolundadır, sen kendi derdine bak.

Oğlumuz, Allah için ve Resulullah için,
Onların aşkı ile ağlıyor için için.

O, bir Allah adamı arıyor yana yana.
Ki, onun himmetiyle kavuşsun Allah’ına.

Böyle bir evladımız var diye iftihar et.
O, tam doğru yoldadır, üzülme, çok dua et.)