Kurt İsmail Paşa'nın, Ahmed Muhtar Paşa'ya,
Arz ettiği bilgiler yazıldı aşağıya:

Dedi ki: (O ezanı okuyan o fedai,
Miralay Bahri Bey’in kumandasında idi.

Saldırırdı düşmana heybet ve vakar ile.
Baktım, hatta yok idi elinde silah bile.

Dikkat ettim, düşmanı taşla kovalıyordu.
Ve attığı her bir taş, bir moskof haklıyordu.

Nerdeyse gözlerime inanamayacaktım.
Hayret ve şaşkınlıktan, dikkatle yine baktım.

Evet, taş atıyordu, bu, tarihi bir vaka.
Ve her taş, hedefini buluyordu mutlaka.

Şaşılacak bir şey de, şu idi ki o vakit,
Eğilip, taşı yerden almıyordu o yiğit.

Ne zaman ki bir taşı fırlatınca düşmana,
Yerden, ikinci bir taş, yükseliyordu ona.

Elinin hizasında, havada duruyordu.
O da onu alarak, düşmana vuruyordu.

O an kendi kendime düşündüm ki: Bu fiil,
Alelade insanın yapacağı iş değil.

Ahmed Muhtar Paşa da, bunları dinleyince,
Gözleri yaşararak gark oldu bir sevince.

Dedi ki: (Bire gardaş, söylesene, erenler,
Bizim ile birlikte cenk ederlermiş meğer.)

Ve Osman Bedreddin’i, o günden itibaren,
Tabur imamlığına tayin etti o hemen.

Böyle bir vazifeye seçildiği için de,
(İmam Efendi) diye tanındı halk içinde.

Bu vazifede iken o sahib-i saadet,
Bazı evliyalarla görüşüp etti sohbet.

Taha-yı Hakkari’nin oğlu ve talebesi,
Seyyid Ubeydullah’tı onlardan bir tanesi.

Bu mübarek zatlarla sohbet etmiş olsa da,
O, Palu’da kavuştu son ve asıl üstada.

Bu mübarek veli zat, Mahmud-u Samini’ydi.
Allah adamı olup keramet sahibiydi.

Henüz Osman Bedreddin gelmeden o beldeye,
Ona ait halleri söylerdi talebeye.

Yalnız açıklamıyor, işaret veriyordu.
Hususi hallerini bir bir naklediyordu.

Mesela diyordu ki ondan bahis ederek:
(Henüz dokuz yaşında hafız oldu mübarek.)

Yine bir gün dedi ki: (Onun ilim gayreti.
Gayrete getiriyor hocalarını dahi.)

Başka bir gün dedi ki: (Onun yetişmesine,
Buhara’dan bir üstad geliyor kendisine.

Vazifelendirildi hususi onun için.
İndallah kıymetini anlayın o kişinin.)