Selman-ı Farisi’nin bu dünyaya sevgisi,
Asla olmadığından, eskiydi elbisesi.

Medayin'de valiyken, bir yabancı gelmişti.
Onu böyle görünce, bir hamal zannetmişti.

Yanında, incir dolu çuvalı göstererek,
(Al şunu taşı!) dedi, hem de emir vererek.

Yüklendi o çuvalı, hiç itiraz etmeden.
Başladı taşımaya hiçbir şey söylemeden.

Görenler, o adama dediler: (Sen ne yaptın?
O, burada validir, herhalde tanımadın.)

Adam dedi: (Efendim, affedin bendenizi.
Yabancı olduğumdan tanımadım hiç sizi.)

Lakin o, çuvalını indirmedi sırtından.
Götürdü eve kadar o adamın ardından.

Bu zat buyuruyor ki: (Üç şey beni ağlatır.
Biri, Resulullahın vefat ayrılığıdır.

Mahşerde halim acep nasıldır, bilmiyorum.
Bunu bilmediğimden, devamlı ağlıyorum.

Bilmiyorum hesaptan sonra olan halimi.
Cennete mi giderim, yoksa Cehenneme mi?)

Dünyaya zerre kadar rağbet göstermiyordu.
Yoruluncaya kadar ibadet ediyordu.

Birazcık dinlenince, derdi kendi kendine:
(Dinlendin, yeter artık, başla ibadetine.)

Geceleri, evinde ibadet yapardı hep.
Allah ve Resulünden ederdi hayâ, edep.

Öyle dalmış idi ki Resulün sevgisine,
Hiç tatlı gelmiyordu başka şey kendisine.

Kinde kabilesinden bir kızla evlenmişti.
Evlendiği hanımın hanesine gelmişti.

Baktı ki duvarlarda türlü ziynet ve süsler.
Dedi: (Ancak Kâbe’ye yakışır bu ziynetler.)

Daha sonra gördü ki, evinde çok eşya var.
Hanımına sordu ki: (Kimindir bu eşyalar?)

(Bize ait) deyince, dedi: (Yolculuktayız.
Yolcuya lazım olan kadar olsun malımız.)

Sonra kalktı namaza, çok ibadet eyledi.
Ağlayıp, gözyaşıyla Rabbine dua etti.

Bir Cuma günü idi, valiyken Medayin'de,
Hutbe okuyor idi o Cuma minberinde.

Selman-ı Farisi’nin sırtındaki hırkası,
Eski olup, var idi hem de iki yaması.

Sonra maaş verildi beytülmaldan kendine.
Dağıtırdı hepsini halkın fakirlerine.

Tavanı bulunmayan bir evde yaşıyordu.
Bir yöne güneş gelse, gölgeye kaçıyordu.

Bu büyük sahabinin hürmetine ilahi!
Yüksek şefaatine kavuştur bizi dahi.