Evliyanın büyüğü, o Süfyan-ı Sevri ki,
Hayvanlara bile o, öyle şefkatliydi ki,

Bir kuş gördü kafeste, geçiyorken çarşıdan.
Alıp, serbest bıraktı ona acıdığından.

O kuş, gelip her gece, pencereye konardı.
Süfyan namaz kılarken, onu seyre dalardı.

Bir gün, arkadaşları dediler ki: (Ey Süfyan!
Ne için bu kadar çok taattesin çok zaman?)

Buyurdu ki: Müminler, Cennete girdiğinde,
Çok parlak nur görürler Cennetin her yerinde.

Cemal-i ilahinin nurudur zannederek,
Secdeye kapanırlar, hemen tazim ederek.

O an Cennet ehline, şöyle bir nida gelir:
(Bu nur, Hak teâlâya ait bir nur değildir.

Bir huri, sahibinin yüzüne güldüğünde,
Hasıl olan bir nurdur o hurinin yüzünde.)

Dediler: Buyurmuş ki Peygamber efendimiz:
(Çok et yenen haneden, nefret eder Rabbimiz.)

Burada kastedilen haneden murat nedir?
Buyurdu ki: (İçinde gıybet olan hanedir.)

Derdi ki: Bir meydana toplansa şu ahali.
Sonra da, sorsa biri onlara şu suali:

(İçinizden acaba akşama kim çıkacak?)
Bulunmaz bir tek kişi, bunu cevaplayacak.

Bunun, hayret edecek tarafı şurası ki,
Akabinde, onlara bir de şunu sorsa ki:

(Var mıdır içinizde ölüme hazır olan?)
Olmaz yine onlardan, bunu da cevaplayan.

Yine Süfyan-ı Sevri buyurdu ki bir zaman:
Dinin her bir emrine uysa da bir Müslüman,

Eğer dünya sevgisi varsa onun gönlünde,
Çok mahcup hale düşer, o kul mahşer gününde.

Zira o, çıkarılır mahşerden seçilerek.
Nida eder bir melek bu zatı göstererek:

Der ki: (Bunu tanıyın, filan oğlu falandır.
Bu, dünya sevgisine, kalbinde yer bulandır.

Halbuki Hak teâlâ, onu halkettiğinden,
Beri, kıymet vermemiş, sevmemiştir katiyen.

Hatta sinek kanadı kadar sevmezken onu,
Bu, onun sevgisiyle yaşadı ömür boyu.)

Öyle mahcup olur ki, böyle söylenişine,
Der ki: (Yer yarılsa da, giriversem içine.)