Sultan Abdülmecid Han devr-i saltanatıydı.
Derviş Bey diye bir zat, Müküs kaymakamıydı.

Bu kişi, her nasılsa bir suç işlediğinden,
Erzincan müşirince, alındı vazifeden.

Hatta yakalanarak, hapsedilmesi için,
Emir çıkarılmıştı hakkında bu kişinin.

Bu zatın hatırına geldi ki bu esnada:
Seyyid Fehim namında bir veli var Arvas’ta.

Gidip arzeyledi ki: (Böyle böyle durumum.
Alındım vazifeden, evet, vardı kusurum.

Velakin pişman olup, tövbe ettim halisen.
Dileğim, af olunup kurtulmaktır hapisten.

Bir mektup yazsanız da Erzincan müşirine,
Af edip, vazifeme gönderse beni yine.)

Seyyid Fehim, Derviş’i dinleyip biraz daha,
Buyurdu: (Hayattadır pirimiz Seyyid Taha.

Bizim böyle işlere girmemiz uygun olmaz.
Sen gidip bu derdini, o büyüğe eyle arz.)

Derviş Bey (Peki!) deyip, geldi hemen Nehri'ye.
Arz etti vaziyeti Taha-yı Hakkari’ye.

Seyyid Taha, evvela dinledi bu kişiyi.
Buyurdu ki: (Üzülme, hallederiz bu işi.)

Ve bir mektup yazarak Erzincan müşirine,
Buyurdu: (Yardımcı ol Derviş Bey’in işine.)

Derviş Bey, o mektubu alıp soktu koynuna,
Ve hemen revan oldu Erzincan’ın yoluna.

Ulaştı gece vakti, Erzincan’a nihayet.
Gördü ki, karanlığa tam gömülmüş vilayet.

Düşündü: Bu gecelik, bir otele ineyim.
Yarın sabah erkenden, Müşirle görüşeyim.

Ve hemen bir otele doğru yürüdüğünde,
Gördü ki, iki memur bekler kapı önünde.

Meğer her bir otelde, ikişer memur varmış.
Müşirin emri ile, onu bekliyorlarmış.

Ve ona sordular ki: (Derviş Bey siz misiniz?)
(Evet, benim) deyince, dediler: (Hoş geldiniz.)

Çok hürmet göstererek dediler ki: (Efendim!
Buyurunuz, biz sizi müşire götürelim.)

(Peki!) deyip, vardılar müşirin konağına.
Müşir gelip sarıldı, Derviş Bey'in boynuna.

Dedi ki: (Seyyid Taha, bugün sekiz gecedir,
Rüyada, bu fakire verir ki şöyle emir:

Sana gönderiyorum çok sevdiğim bir kişi.
Acele hallediver ne ise müşkil işi.)

Derviş Bey, mektubu da arz etti kendisine,
Okuyup, bir telgraf çekti ilgilisine.

Böylelikle anında suçu bağışlanarak,
Eski vazifesine döndü serbest olarak.