Bir gün Harem bin Hayyan, geldi Veysel Karni’ye.
Rica etti: (Bana bir nasihat eyle) diye.

Buyurdu: (Bir günaha, deme sakın, bu ufak.
Sen, onunla, Rabbine asi oldun, ona bak.

Günahın küçüğü de, büyüktür, eyle hayâ.
Çünkü isyan etmektir o da Hak teâlâya.)

Harem ona sordu ki: (Nerede yerleşeyim?)
(Şam) deyince, dedi ki: (Nasıldır orda geçim?)

Buyurdu ki: (Rızkında, şüphe ederse bir zat,
Yazık ki, o kimseye fayda etmez nasihat.)

Dedi: (Bir tavsiyede bulunun bana şu an.)
Buyurdu ki: (Ey Harem, düşün ki öldü baban.

Bir nice Peygamberler aleyhimüssalevat,
Muhammed Resulullah, o dahi etti vefat.

Hazret-i Ebu Bekir, bir çok eshab öldüler.
Kardeşim Ömer dahi vefat etti, vah Ömer!)

Onun son cümlesine, şaşırdı Harem hatta.
Dedi ki: (Ömer henüz ölmedi, o hayatta.)

Üveys tekrar etti ki: (Elbette öldü Ömer.
Bana, onun mevtini, Rabbimiz verdi haber.

Kendini de ölü say şimdi ey ibni Hayyan!
Ölümü, hatırından çıkarma hatta bir an.

Kavmine, akrabana varınca sen de bizzat,
Ölümü hatırlatıp, et böylece nasihat.

Bir adım ayrılma ki, sakın ehl-i sünnetten,
Yoksa, kurtulamazsın Cehenneme düşmekten.)

Sonra dua etti ve dedi ki: (Tamam vakit.
Ey Harem ibni Hayyan, ben gideyim, sen de git.

Bir daha, ne ben seni göreyim, ne sen beni.
Beni, dualarınla hatırla, ben de seni,

Sen bu yönden yürü git, ben gideyim şu yandan.)
Gitti, ben takib etmek istedim arkasından.

Lakin izin vermedi, uzaklaştı yalnızca.
Ağladığını gördüm arkasından bakınca.

Ben dahi ardı sıra, ona bakıp ağladım.
Bir daha da, hiç ondan bir haber alamadım.

Onunla, çok az kimse görüşmüştür hayatta.
Bu hususta kendi de, şöyle demiştir hatta:

(Benim ile en fazla konuşan, iki zattır.
Bunlar, hazret-i Ali ve Ömer bin Hattab’tır.)

O, Mekke’de hac yapıp, gelince Medine’ye,
Gösterdiler, (Resulün türbesi budur) diye.

O bunu öğrenince, bayılıp düştü birden.
Sonra dedi: (Götürün beni hemen bu yerden.

Bir yer ki, kabri vardır orda Resulullahın,
Benim için o yerde, tadı olmaz hayatın.

Resulullahın medfun olduğu bir beldede,
Benim hayatta olmam, yakışır mı edebe?)