Yusüf bin Esbat var ki, Allah adamlarından,
Çok fazla korkuyordu ahiret azabından.

Haramlardan kaçmaya, ederdi fazla gayret.
Gece gündüz Rabbine, ederdi çok ibadet.

Nefsi arzularını, getirmezdi yerine.
Hiç iltifat etmezdi dünya lezzetlerine.

Yalnız iki gömlekle geçirmişti ömrünü.
Birini yıkasaydı, giyerdi öbürünü.

Derdi ki: (Ahiretin sonsuz olan nimeti,
Yanında, bu dünyanın hiç olur mu kıymeti?

Dünya çöplük gibidir, değmez talep etmeye.
İsteyen, derdini de hazırlansın çekmeye.)

Birine nasihatte buyurdu: (Kork Allah’tan.
Her günahı ateş bil, hiç ayrılma takvadan.

Herkesin tadacağı, çare bulamadığı,
Ölüm için, şimdiden iyi yap hazırlığı.

Aksi halde üzülür, çok eyvah dersin, fakat,
O gün, sana kimseden erişmez bir menfaat.)

Bir gün de, nasihatte buyurdu ki: Ey gençler!
Fırsatı nimet bilin, bu ömür çabuk geçer.

Bir hastalık gelmeden, nimet bilin sıhhati.
Çok yapın bu gençlikte ibadet ve taati.

İstifade edin ki bugün gençliğinizden,
Zira yarın, o dahi gidecek elinizden.)

Derdi ki: (İyi insan güler yüzlü olur hep.
Süslemiştir o kulu tevazu, hayâ, edep.

O, arkadaşlarına asla etmez itiraz.
Ve katiyen kimsenin aybını araştırmaz.

Bir kusur görse bile, derhal kapar gözünü.
Özür dileyenlerin, kabul eder özrünü.

Kendi kusurlarını, düşünür ince ince.
Bunların affı için, tövbe eder gün gece.

Öyle kaplamıştır ki bu günah derdi onu,
Düşünemez gayrinin ayıp ve kusurunu.

O, devamlı bakarak hata ve kusuruna,
Der ki: Nasıl çıkarım ben Hakkın huzuruna?

Allah korkusu ile ağlar, inler ve titrer.
Ahiret hesabını, o, kendine dert eder.

Konuşmaktan ziyade, susar o daha fazla.
Sonu pişmanlık olan işleri yapmaz asla.

O, her bir a’zasını, korur günah yapmaktan.
Zira çok korkmaktadır, Cehennemde yanmaktan.

Rabbinin rızasına uygun yapar her işi.
Çekinir fiyakadan, terk eder gösterişi.

Aldanmaz bu dünyanın geçici zevklerine.
Zira müştak olmuştur Cennet nimetlerine.

Ölümü, hatırından çıkarmaz hiç bir zaman.
Ebedi yolculuğa hazırlanır durmadan.

O, dünyada yolcu ve garip kimse gibidir.
Bilir ki dünya fani, ahiret ebedidir.)