İlk Müslüman olmakla şereflenen Eshabdan.
Biri de Abdullah bin Süheyl idi o zaman.

Kendi iman etse de, babası etmiyordu.
Süheyle de çok kızıp; (Dininden dön!) diyordu.

İslam’dan vazgeçirmek gayesiyle oğlunu,
Tehdit edip, mahzene hapsetti bir gün onu.

Çok şiddetli cefalar yaparak her gün ona,
Döndürmek istiyordu tekrar küfür safına.

Abdullah, bu çok çetin eza ve işkenceye,
Karşılık, imanını başladı gizlemeye.

Kalbi, Resulullahın aşkıyla yanıyordu.
Lakin bunu, dışından hiç belli etmiyordu.

Müminler, Medine’ye hicret etti nihayet.
O, Mekke’de kalınca, mahzun oldu begayet.

Bedeniyle, küffârın arasındaydı el'an.
Lakin kalbi ve ruhu, ayrı idi onlardan.

Bilmiyordu babası, onun iç âlemini.
Zira o, babasından saklıyordu halini.

O, Resulün aşkıyla, yanıp kavruluyordu.
Ona kavuşmak için hayaller kuruyordu.

Müminler, Medine’de güçleniyordu her gün.
Hazmedemiyorlardı müşrikler bunu lakin.

Onları yok eylemek maksat ve gayesiyle,
Hazırlanıyorlardı intikam hırsı ile.

Tamamlandı nihayet cenk için her hazırlık.
Yakında, Medine’ye gideceklerdi artık.

Bu, tam yarıyacaktı Abdullah’ın işine.
Bu yüzden, sığmıyordu onun içi içine.

Zira kavuşacaktı o gün Resulullaha.
Ona, bundan kıymetli bir nimet yoktu daha.

Nihayet beklenen gün gelmişti bir Ramazan.
Bedir’de, iki ordu karşılaştı o zaman.

O, müşrik ordusuyla gelmiş idi Bedir'e.
Lakin kavuşmuş idi, hazret-i Peygambere.

Cenk başladı birazdan ve kızıştı ortalık.
Koşarak, müminlerin safına geçti artık.

Günlerdir hayaliyle yaşadığı durumun,
Tam girmişti içine, bayramıydı bu onun.

Bu, başka bir dünyaydı, başka idi bu hava.
Zira o, kavuşmuştu artık Resulullaha.

Bu, ruhuna hem gıda, hem şifa veriyordu.
Zira küffâra karşı, bu gün cenk ediyordu.

Resulle aynı safta savaşıyordu artık.
Ya Rabbi, bu ne nimet, ne büyük bahtiyarlık.

Onun ile yan yana, omuz omuzaydı hep.
Bundan büyük bir nimet var mıydı ona acep?

Saldırdı aslan gibi Kureyş kâfirlerine.
Bu gün, onun günüydü, hamd ederdi Rabbine.

İslam’ın aşkı ile vururdu kâfirlere.
Nihayet Müslümanlar, kavuştular zafere.