Abdullah ibni Cahş’ı, Resul, sekiz kişinin,
Başına emir seçip, gönderdi gaza için.

Bir de mektup vererek, buyurdu: (Ey Abdullah!
Sen, Necdiye yolunu tut kendine güzergah.

İki gece gidince, aç oku bu mektubu.
Yazılanlara göre hareket et, işin bu.)

(Peki ya Resulallah!) dedi ve çıktı yola.
İki gece gidince, bir yerde verdi mola.

Resulün mektubunu okudu en nihayet.
Yazıyordu: (Allah’ın ismiyle et hareket.

Arkadaşların ile birlikte yol alasın.
Senin ile gitmeye asla zorlamayasın.

Nahle vadisindeki Kureyş kervanlarını,
Gözetip, bildiresin bize durumlarını.)

Mektubu bitirince, öpüp koydu başına.
Ve şöyle hitab etti sekiz arkadaşına:

(Kim şehid olmak için can atıyorsa eğer,
O gelsin, diğerleri dönüp gidebilirler.

Sizi zorlamıyorum benim ile gelmeye.
İsteyen gelebilir bu hizmeti görmeye.

Aranızda hiç kimse gelmese de hem dahi,
Ben, yalnız tek başıma gideceğim vallahi.)

Dediler: (Ey Abdullah, seninle biz de varız.
Allah’a, Resule ve sana itaatkârız.

Her nereye gidersen, geliriz senin ile.
Biz senden ayrılmayız Allah’ın izni ile.)

Sonra da, hep birlikte yürüdüler ileri.
Gizlenip, gözlediler geçen kafileleri.

Bir ticaret kervanı geçiyordu o ara.
Dini tebliğ ettiler mücahidler onlara.

Dediler ki: (İmana gelmezseniz eğer siz,
Haberiniz olsun ki, sizinle cenk ederiz.)

Onlar reddedince de, savaşa başladılar.
Birisini öldürüp, birçok esir aldılar.

Kervanın bütün malı, kaldı mücahidlere.
Gidip, beşte birini verdiler o Servere.

Resul de, kalanını onlara taksim etti.
Bu, küffârdan alınan henüz ilk ganimetti.

Resulullah Bedir’de, bir avuç kum alarak,
Onları, kâfirlerin üstüne savurarak,

Buyurdu ki: (Yüzleri kara olsun küffârın.
Kalplerine korku sal ya Rabbi sen onların.)

Sonra Eshaba dönüp, verdi bir (Hücum!) emri.
Şanlı Eshab, bir anda atıldılar ileri.

Abdullah bin Cahş ile, hem de Ebu Dücane,
Savaşıyorlar idi kavi ve çevikane.

Her sahabi, geçilmez birer kale olmuştu.
Ve tekbir sedaları âlemi doldurmuştu.