Abdullah bin Ömer’den nakledilir ki: Bizler,
Bir yere gidiyorduk o Resulle beraber.

Yolda bir köylü ile karşılaştık bu defa.
Ona sual etti ki: (Ey köylü ne tarafa?)

(Evime gidiyorum) deyince, sordu hemen:
(Hayırlı bir iş yapmak ister misin peki sen?)

Köylü, merak içinde sordu ki: (O iş nedir?)
Buyurdu: (Allah’a ve bana iman etmendir.

Yani Allah’tan başka ilah olmadığına,
Muhammed'in de Onun Resulü olduğuna,

Şehadet getirip de, eğer iman edersen,
En hayırlı bir işi işlemiş olursun sen.)

Köylü sual etti ki: (Şahidin var mı buna?)
Buyurdu: (Ebette var, yeter ki inan bana.

Mesela şu ilerde gördüğün ağaç dahi,
Buna şehadet edip, inanır bizatihi.)

O esnada ağaçtan bir nida geldi bizzat,
Diyordu ki: (Allah’ın Peygamberidir o zat.)

Köylü şahit olunca bu hale bizatihi,
Şehadeti söyleyip iman etti o dahi.

Çok severdi Resulü hem Abdullah bin Ömer.
Çoğu zaman, Onunla bulunurdu beraber.

Yanından bir an bile istemezdi ayrılmak.
En büyük arzusuydu, hep Onunla bulunmak.

Resulullah, namazı nerede kılsa idi,
O dahi aynı yerde kılmak arzu ederdi.

Pek çok hadiselere şahid oldu yanında.
Çok hadis-i şerifler dinledi huzurunda.

Hadis-i şerifleri en çok rivayet eden,
Biri de Abdullah bin Ömer’di sahabeden.

İbadette, sohbette, Veda Haccında bile,
Beraber bulunmuştu hep Resulullah ile.

Helal, harama ait hadis-i şeriflerden,
Yarıdan fazlasını, odur rivayet eden.

Resulullahtan sonra, altmış yıl, insanlara,
Fetva verip, İslam’da hizmet etti ihlasla.

Çok sevdiği bir şeyi, halis niyet ederek,
İhtiyacı olana verirdi hem severek.

Çünkü biliyordu ki, âyet-i kerimede,
Şöyle buyurmaktadır Hak teâlâ bir yerde:

(Beğendiklerinizden çıkarıp vermezseniz,
İyiler rütbesine asla eremezsiniz.)

Velhasıl Allah için yapardı her bir işi.
Yok idi insanlarla hiçbir alış verişi.