Hazret-i Ali der ki: Şehidlik üzerinde,
Resulullah, eshaba müjdeler verdiğinde,

Sahabe arasından, Nevfel adlı birisi,
İki oğlunu alıp, hanımıyla kendisi,

Geldi Resulullahın mübarek huzuruna.
Mühim bir arzusunu, arz etti o gün ona.

Dedi: (Ya Resulallah, müsaade ederseniz,
Ben bir dua edeyim, siz de âmin deyiniz.)

Resul izin verince, şöyle yaptı duayı:
(Ya Rabbi, nasib eyle bana şehid olmayı.

Şu iki oğlum yetim, dul olsun hem de zevcem.
Şehidlik nasib eyle ya ilahi bana sen.)

Peygamber efendimiz, (Âmin!) dedi duaya.
Nevfel, memnun olarak, katıldı bir gazaya.

Kılıcını kuşanıp, hiç vakit geçirmeden,
Düşmanın ortasına, kendini attı hemen.

Her vuruşta, bir kâfir düşüyordu önünde.
Şehid olmak, en büyük arzusuydu o günde.

Şehadet nimetine vasıl oldu birazdan.
Zira dua almıştı, Resul-i müctebadan.

Onun şehadetine, üzüldü cümle eshab.
Resul de çok üzülüp, duydu büyük ızdırab.

Aldı onun başını, hem mübarek dizine.
Buyurdu ki: (Ey Nevfel, kavuştun isteğine.

Hak teâlâ, herkesi davet ettiği zaman,
Sen, başın sağ elinde, çıkarsın Arş altından.

Kanlar, damarlarından aka aka gidersin.
Hesaba çekilmeden, sen Cennete girersin.

Damarlarından akan o kanlar, o gün hatta,
Misk-ü amberden bile, güzel kokar adeta.)

Abdurrahman bin Avf'ın, verdiği bir gömleğe,
Sarıp, defneylediler, onu uygun bir yere.

Defin işi bitince, kalktı Resul-i ekrem.
Parmakları ucuna basarak yürürdü hem.

Resule sordular ki, hemen eshab-ı güzin:
(Hikmeti nedir acep, böyle yürümenizin?)

Buyurdu: (O kadar çok toplandı ki melekler,
Ayağımı basacak, bulamadım boş bir yer.)

Bitti gaza zaferle, birçok şehid vererek.
Gaziler dönerlerdi, Allah’a şükrederek.

Nevfel'in hanımı da, alıp iki oğlunu,
Tebrike gelmiş idi, Resulün ordusunu.

Doğruca o Serverin yaklaşıp huzuruna,
Büyük bir heyecanla, Nevfel’i sordu ona.

Dedi: (Ya Resulallah, mübarek olsun gazan.
Nevfel'i göremedim, nerededir o şu an?)

Gözleri yaşla doldu, o an Resulullahın.
Ağladı herbiri de, yanında olanların.