Ömer ibni Hattab'tan, edilir ki rivayet:
Resulullah, dünyadan etmişti yeni rıhlet.

Geçerken Ebu Bekrin hanesinin önünden,
Bir ağlama sesleri, duydum o ev yönünden.

Durup, çaldım kapıyı ederek hayli merak.
Çıktı hemen Ebu Bekr, ağlamaklı olarak.

Baktım, yaş akıyordu her iki gözlerinden.
Niçin ağladığını, sual ettim kendinden.

Dedi: (Bir rüya gördüm ya Ömer ben bu gece.
Sahabeyi topla da, anlatayım hemence.)

(Peki!) deyip, topladım cümle Sahabeyi ben.
Başladı anlatmaya rüyayı o da hemen.

Dedi: (Gördüm rüyada, kıyamet koptuğunu.
Herkesin, bir meydanda toplanmış olduğunu.

Yüzleri yıldız gibi parlayan kimseler de,
Gördüm, otururlardı hep nurdan minberlerde.

Bir melekten sordum ki: (Oturanlar kimlerdir?)
Dedi: (O gördüklerin, hepsi de Peygamberdir.

Şefaat yetkisini elinde bulunduran,
Hazret-i Muhammed'i beklerler hepsi şu an.)

Sordum, Resulullahın nerede olduğunu.
Dedi: (Arş-ı a’lanın yanında gördüm onu.)

(Beni de ona götür) diye rica eyledim.
Götürdü, edep ile yanına ilerledim.

Baktım ki, el kaldırmış, hep dua ediyordu.
Kulak verdim, Rabbinden bir şeyler diliyordu.

Diyordu ki: (Ya Rabbi, sen acı ümmetime.
Affeyle hep onları, sen benim hürmetime.

Zira var içlerinde, mücahidler, veliler.
Onların herbirine, sen merhamet ediver.)

Rabbimizden bir nida erişti ki o yerde:
(Ey Resulüm, ümmetin günahkârları nerde?

Söylersin sen sadece, itaat edenleri.
Lakin hiç söylemezsin, günah işleyenleri.

İçlerinde zulmeden, faiz yiyen kimseler,
Yok mu hiç zina eden ve adam öldürenler?)

Arz etti ki: (İlahi, buyurduğun gibidir.
Lakin onlar, yine de, seni bir bilmişlerdir.

Onlar puta tapmadı, sana şirk koşmadılar.
Tevhid üzere olup, küfürden kaçındılar.

Acıyıp, bakma bugün onların günahına.
Layık görme onları, Cehennem azabına.)

Dedim: (Ya Resulallah, ne kadar ağlıyorsun.
Kendini, ümmet için, ne de çok yoruyorsun.)

Buyurdu: (Ya Eba Bekr, çok tazarru eyledim.
Rabbimden, ümmetimin aflarını diledim.

Rabbim kabul eyleyip, bağışladı hepsini.
Benim hatırım için, affetti cümlesini.)