Hazret-i Ebu Bekir, göçünce bu dünyadan,
Üzüntüye gark oldu, cümle Eshab o zaman.

Resulün vefatında olduğu gibi, yine,
Ağlama sesleriyle doldu bütün Medine.

Bu haber erişince Aliyyül Mürteza’ya,
(İnna lillah...) okuyup, başladı ağlamaya.

Techiz ve tekfinini, bizatihi yaparak,
Şöyle hitab eyledi, başında ağlayarak:

(Ya Eba Bekr, kavuştun sen ebedi âleme.
Lakin ayrılığınla, gark olduk biz eleme.

Sendin Resulullahın, en yakın arkadaşı.
Sendin Onun munisi, müşaviri, sırdaşı.

Sen oldun o Resulü ilk defa tasdik eden.
Sen oldun ilk Müslüman olmakla şereflenen.

Herkesin imanından, kuvvetliydi imanın.
Sendin Resulullaha, herkesten daha yakın.

Resulullah, sana çok şefkatli davranırdı.
Hepimizden daha çok, seni aziz tutardı.

Hepimizin içinde, en fazla sen cömerttin.
Yaptığın hayırlarla, herkesten öne geçtin.

Her kimin derdi olsa, yetişirdin anında.
Hicrette sen bulundun Peygamberin yanında.

İyilik ve ahlakta ve vücut biçiminde,
Ona, en çok benzeyen, sendin Eshab içinde.

Söylerken herkes onun yalancı olduğunu,
Aslan gibi çıkarak, sen tasdik ettin onu.

Herkes kötü söylerken Allah’ın Habibine,
Sen ferahlatıyordun kalbini Onun yine.

Herkes yalanlıyorken hem onun miracını,
Yine sen tasdik edip, aldın (Sıddık) adını.

Öyle yakın idin ki Allah’ın Resulüne,
Seni teşbih ederdi, kulağıyla gözüne.

Herkes, Resulullaha ederken muhalefet,
Sen, mübarek kalbine verirdin yine kuvvet.

Bir arzusu olsaydı, gelirdi önce sana.
Hep sen çare bulurdun, cümle sıkıntısına.

Dinin ağır yükünü, çekmekten biz acizken,
Hepimizin yerine, bu yükü taşıdın sen.

Bil ki, çok acı oldu vefatın yeryüzünde.
Şefaat bekliyoruz, senden mahşer gününde.

Resulün vefatından sonra, hiçbir sahabi,
Görmedi böyle acı, senin vefatın gibi.

Kavuştuğun nimetler, sana afiyet olsun.
Rabbimiz, bizi senin yolunda bulundursun.)

Bu sözleri söylerken Allah aslanı Ali,
Ağlayarak dinledi, onu cümle sahabi.

Konuşması bitince, hepsi tasdik ettiler.
(Ya Ali, dediklerin, hepsi doğru) dediler.