Hazret-i Ebu Bekrin, son hastalık anında,
Sahabenin bazısı, bulunurdu yanında.

Buyurdu ki: (Bu gece, istihare eyledim.
Ki, bu halifeliği, kime teslim edeyim?

Diledim Rabbimizden, en çok hayırlısını.
Ve onun rızasına, muvafık olmasını.

Siz de bilirsiniz ki, yalan yok bende zinhar.
Hayırlı olmasını istiyorum, o kadar.

Ben bu fikirde iken, uyumuşum öylece.
Resul-i kibriyayı, rüyada gördüm gece.

İki beyaz elbise giymişti Fahr-i âlem.
Ben de, eteklerini tutuyordum ki, o dem,

Libaslar, yeşil olup, başladı parlamaya.
Hatta parlaklığından, imkan yoktu bakmaya.

İki yanında dahi, var idi iki kimse.
Onlar da giymişlerdi, nurdan birer elbise.

Uzun boylu, heybetli kimselerdi ki onlar,
Hemen neşelenirdi, yüzlerine bakanlar.

O vaziyette iken, Resul aleyhisselam,
Müsafeha ederek, verdiler bana selam.

Bir elini, göğsüme koyunca sonra benim,
O anda zail oldu, cümle endişelerim.

Buyurdu ki: (Biz seni, çok özledik ey Sıddık!
Bize kavuşma vakti, yaklaştı şimdi artık.)

O böyle buyurunca, dedim: (Ya Resulallah!
Ben dahi çok şiddetle özledim sizi vallah.)

Sonra Resul buyurdu: (Sen şimdi, bu ümmetten,
Faruk’u halife seç, hiç tereddüt etmeden.

Zira Ömer-ül Faruk, hem adil, hem sadıktır.
Yer ve gökte, herkesin rızasını almıştır.)

Yanında olanları, gösterip sonra bana,
Buyurdu: (Vezir olur, dünyada bunlar sana.

Hem vefatın anında, olur yardımcıların.
Cennete gidince de, olurlar komşuların.)

Dedim ki: (Anam babam, feda olsun yoluna.
Bu kişiler kimdir ki, tanıtın lütfen bana.)

Buyurdular ki: (Bunlar, melektir, insan değil.
Sağdaki Cebrail’dir, soldakiyse Mikail.)

O esnada yanımdan ayrıldı Resulullah.
Ben de hemen uyanıp, gördüm ki olmuş sabah.

Ağlamış olduğumdan rüyada göz yaşiyle,
Her iki yanağım da, ıslanmış o yaş ile.

Evde bulunanlar da, yanıma toplanmışlar.
Ben ağladığım için, onlar da ağlamışlar.)