Resulullah dönerken, o gün Veda haccından,
Gadirhum denen yerde, mola verdi bir zaman.

Sahabe-i kirama, namazı kıldırdı ve,
Şöyle hitab eyledi, cümle sahabilere.

Buyurdu: (Her mümine, kendi nefislerinden,
Daha çok sevgili ve yakın değil miyim ben?)

Hep tasdik ettiler ki: (Evet ya Resulallah!
Sen bize, nefsimizden çok sevgilisin vallah.)

Onlar böyle deyince, memnun olup ve hemen,
Aliyyül Mürteza'nın, yapışarak elinden,

Buyurdu ki: (Ben kimin efendisiysem şayet,
Ali de, o kimsenin efendisidir elbet.)

Sonra dua ederek, dedi ki: (Ya ilahi!
Onun düşmanlarına, düşmanlık et sen dahi.

Onu seven kimseye, sen de eyle muhabbet.
Kim aşağı tutarsa, zelil et onu gayet.

Ona yardım edene, yardımcı ol sen dahi.
Bildir ona her zaman, doğru ve hakikati.)

Bir gün de Resulullah, hazret-i Fatıma'yı,
Hasan ve Hüseyin'le, Aliyyül Mürteza'yı,

Abasıyla örterek, buyurdu: (İşte benim,
Bunlardır ehl-i abam, bunlardır ehl-i beytim.)

Ve dua eyledi ki: (Bunlardan, ya ilahi!
Kötülükleri kaldır, temiz eyle hem dahi.)

O, Arap lisanına, çok vakıf olduğundan,
Gayet beliğ ve fasih konuşurdu her zaman.

Resulullahtan sonra, onun derecesinde,
Beliğ hutbe okuyan, yoktu eshab içinde.

Hem Kur'an-ı kerimin belagatına dahi,
O, herkesten daha çok vakıftı bizatihi.

Peygamber-i zişândan, yayılan feyizlere,
Herkesten daha önce, o kavuştu ilk kere.

En büyük müfessiri olduğunda Kur'anın,
Yoktu hiçbir şüphesi, sahabe-i kiramın.

Bir gün hutbe okurken cemaate hitaben,
Buyurdu ki: (Siz bana, sorunuz her âyetten.

Gece mi, gündüzde mi gelmiş bulunduğunu,
Kırda mı, ovada mı nazil olunduğunu,

Ve ne ile ilgili geldiyse bu âyetler,
Bunların hepsini de, bilirim birer birer.)

Yine Resulullahın hadisleri hakkında,
En çok o bilgiliydi, sahabe arasında.

Hadis-i şeriflerden, beşyüz seksenaltısı,
Onun rivayetiyle, bildirildi hasılı.

Ali bin ebi Talip, hem bunların yanında,
Fıkıh âlimi idi, sahabe meyanında.

Fıkıhta, halli müşkil mesele olsa eğer,
Bunu, ona havale ederdi sahabiler.