Bir gün Hasan Basri’ye, Ömer bin Abdülaziz,
Yazdı ki: (Nedir bana mühim nasihatiniz?

Zira hükümdar oldum bilcümle Müslümana.
Muvaffak olmam için, tavsiyeniz ne bana?)

O da Ona yazdı ki: (Ya emirel müminin,
Çoktur mesuliyyeti idare edenlerin.

Şunu bil ki, bir sultan, bedende “kalb” gibidir,
O iyi olur ise, milleti de iyidir.

Bozulur milleti de, bozulursa o sultan.
O halde sen kendine dikkat eyle her zaman.

Gerçi bu gün sultansın, teb’ana hükmedersin.
Lakin bir gün, sen dahi ölüp kabre girersin.

Şimdi hep sevdiklerin yanındadır bu günde.
Lakin yalnız kalırsın, kabire girdiğinde.

Şimdi onlar, sana hep yardım ederler, ancak,
Öyle bir gün gelir ki, hepsi senden kaçacak.

Her ne ki işledinse gizli açık dünyada,
Hepsi arz edilecek Rabbimize orada.

Zira senin yaptığın en küçük işler bile,
Bir bir kayda geçiyor, melek vasıtasıyle.)

Ömer bin Abdülaziz, başka gün yine bizzat,
Bu zata mektup yazıp, istedi bir nasihat.

Bu istek üzerine, Hasan-ı Basri dahi,
Buyurdu: (Sen de bir gün öleceksin vallahi.

Zulme, haksızlıklara mani ol, verme fırsat.
Zira senin, birinci vazifen budur bizzat.

Sen, kendi evladına nasıl davranıyorsan,
Aynen teb’ana dahi, öyle davran her zaman.

Sen, Allah’ın emrine eyle ki tam itaat,
Teb’an da etsin senin emrine mütabaat.

Ey emirel müminin, ölürsün bugün, yarın.
O gün olmaz faydası, sana yakınlarının.

Çok iyi hazırlan ki ölüm ve sonrasına,
O gün, başkalarının faydası olmaz sana.

Ve senin, “kabir” diye makamın var ki bir de,
Bu ömürden daha çok kalırsın o kabirde.

Bu dünya imtihandır, ölümle erer sona.
Hazırlan fırsat varken, ölümden sonrasına.

Hükümdar olduğuna bakma sen şimdi bu gün.
Ölüp, o dar kabire girdiğin günü düşün.

Bütün yaptıklarından verirsin bir bir hesap.
Eğer zulüm yapmışsan, hak olur sana azab.

Bu dünya, ahirete ulaşan bir köprüdür.
Takva sahiplerini Cennetlere götürür.

Dünya zehir gibidir, bilmeyenler onu yer,
O da, o gafilleri öldürür, helak eder.

Senden öncekilerden ibret al ki bu günde,
Hiç pişman olmayasın, sen dahi öldüğünde.