Hazret-i Ömer Faruk öyle adil idi ki,
Görmemişti bu dünya böyle adil meliki.

Kurt koyunu yemezdi zira Onun devrinde,
Bu hal devam etmedi O vefat ettiğinde.

Yani O göçer göçmez bu dünya aleminden,
Kurtlar da koyunlara saldırır oldu birden.

Zira Ömer Faruk’un vefat ettiği günde,
Bir çoban, duruyordu sürüsünün önünde.

Aniden bir kurt gelip, saldırdı koyunlara,
O, “Vâh Ömer!” diyerek, feryat etti o ara.

“İnna lillah...” okuyup, hep ağladı o günü,
Dediler: (Nasıl bildin Ömer’in öldüğünü?)

Dedi ki: (Ey insanlar, sağ olsaydı O şayet,
Kurt, koyuna bakmaya edemezdi cesaret.

Senelerdir çobanlık yapıyorum bunlara,
Görmedim, bir kurt gelip saldırsın koyunlara.

Ve lakin vuku buldu az önce böyle bir hâl.
Bildim ki, O eyledi ahirete irtihal.)

Vakta ki Ömer Faruk dünyadan gitti artık,
Sardı bütün dünyayı, zifiri bir karanlık.

Çocuklar, annelere sorardı ki koşarak:
(Gökyüzü siyah oldu, kıyamet mi kopacak?)

Anneler der idi ki: (Kıyamete var zaman,
Lakin hazret-i Ömer göç etti bu dünyadan.)

Abdurrahman bin Avf da, nakleder ki şöylece:
Dolaşırdık şehri biz, Halifeyle her gece.

Lakin belli noktaya gelince, istisnasız,
“Sen burada dur!” deyip, giderdi kendi yalnız.

Ben orada bekler ve girmezdim o sokağa,
Niçin gittiğini de, çekinirdim sormağa.

Vefat ettikten sonra, o yere gittiğimde,
Bir pir-i fani gördüm hanelerin birinde.

Derdi ki: (Bütün gece bekledim Ömer’i hep,
Gözlerim yolda kaldı, gelmedi, neden acep?)

Ben, mecburen söyledim: “O vefat etti” diye,
O, “Vâh Ömer!” diyerek, başladı inlemeye.

Ağlayarak dedi ki: (Demek o etti vefat.
Bundan sonra Ömer’siz yaşıyamam ben fakat.

Zira ben kimsesizim, yok bir hizmet edenim,
Bütün ihtiyacımı, giderirdi O benim.)

Ellerini kaldırıp, dedi ki: (Ya İlahi!
Madem ki gitti Ömer, yaşatma beni dahi.)

Ellerini duadan indirince yaşlı zat,
Duası kabul olup, vefat etti o saat.

Çok kıymeti varmış ki Hak teâlâ indinde,
Vefat etti hemence, duası bittiğinde.

Yoktu Ömer’den gayri ona bakan bir kişi,
Nasib oldu bana da, techiz ve tekfin işi.