Âdem aleyhisselam, Cennete girdiğinde,
Üzüm, incir ve hurma yedi ilk günlerinde.

Çok sevdi, çok beğendi Cennet meyvelerini.
Dolaşmaya başladı, saray ve köşklerini.

Lakin kendi cinsinden, arkadaş etti arzu.
Yatıp uyuyuverdi, aklındayken bu mevzu.

Sol göğüs kemiğinden, ona, yaren olarak,
Halk eyledi hazret-i Havva’yı cenâb-ı Hak.

Âdem aleyhisselam uyanınca uykudan,
Baş ucunda, ayakta, bir kadın gördü o an.

Sordu ona: (Sen kimsin, yaratıldın hem niye?)
Dedi ki: (Halk olundum, sana ben zevce diye.)

O, hazret-i Âdem’in suret ve siretinde,
Yaratılmış idi hem, onun güzelliğinde.

Hazret-i Âdem ile, Havva’nın, cenâb-ı Hak,
Kıydı nikahlarını, Cennette ilk olarak.

Ve sonra buyurdu ki: (Ey Âdem ve ey Havva!
Gezinin Cennetimde ve yiyin türlü meyva.

Ve lakin şu ağaca hiç yaklaşmayın ki siz,
Yoksa zulmedenlerden olursunuz ikiniz.)

Böylece ikisi de, Cennetin her yerinde,
Yaşarlardı çeşitli zevk ve nimetlerinde.

Lakin bu ikisinin, Cennette kalmaları,
İblis’e hoş gelmeyip, şöyle verdi kararı:

“Düşünüp, bir an önce bulayım da bir hiyle,
Çıkarayım onları, Cennetten böylelikle”.

Şeytan, secde etmeyip kibir ve gururundan,
Tard olup kovulmuştu, Allah’ın huzurundan.

Bu hadiseden sonra, İblis, bu ikisine,
Düşman olup, düşmüştü bir intikam peşine.

Bu sebepten, hazret-i Âdem ile Havva’yı,
Düşünüp dururdu hep, Cennetten çıkarmayı.

Nihayet öğrendi ki, onlara, cenâb-ı Hak,
Cennette bir ağacı eyledi kat'i yasak.

Sevinip, çıktı hemen yeryüzünden göklere.
Geldi Cennet kapısı yakınında bir yere.

Çekti dikkatlerini, ağlayıp sızlanarak.
Onlar koştu kapıya, bu feryadı duyarak.

Acıdılar haline, lakin tanımadılar.
(Ne için ağlıyorsun?) diye ona sordular.

Dedi ki: (Ey yerlerin, göklerin seçilmişi!
Ve bütün meleklerin sevdiği makbul kişi!

Ben, sizin halinize ağlarım ki elbette,
Sizi, sonsuz olarak komazlar bu Cennette.

Afiyet libasını, alıp üzerinizden,
Ölüm elbisesini giydirirler tezinden.

Ve lakin bu Cennette, var ki öyle bir ağaç,
Meyvesinden yiyenler, Cennetten olmaz ihraç.

Siz dahi o ağaçtan yer iseniz birazcık,
İki melek olur ve çıkmazsınız hiç artık.)

Sonra, Allah adıyle, yetmiş kez etti yemin.
Buna, hazret-i Havva aldanıp yedi ilkin.

Hazret-i Âdem dahi, onun teşviki ile,
Yedi yasak ağaçtan, unutmak sebebiyle.

Emretti Hak teâlâ, Cebrail'e o zaman:
(Âdem ile Havva'yı, Cennetten çıkar heman.)