Bir gün Davud Nebi’ye şöyle vahyolundu ki:
(Ey Davud, kullarımdan hiçbir kul var mıdır ki,

Bana dua etsin de o hulus-ü kalb ile,
Ben onun duasını çevireyim geriye?

Kim kapımı çaldı da, onu açılmaz gördü?
Kim benden istedi de, eli boş geri döndü?

Onlar her ne isterse, gönderirim o demde.
İstedikleri şeyler, mevcuttur hazinemde.

Kullarıma söyle ki, seviyorsa beni kim,
Ona, ondan daha çok fazladır benim sevgim.

Ey Davud, bir sevgili görülmüş mü ki asla,
Sevsin başkalarını, sevgilisinden fazla?

Her kim beni ararsa, elbette ki kavuşur.
Kim gayriyi ararsa, beni kaybetmiş olur.

Kim beni zikrederse, onu ferahlatırım.
Bana muhabbetini elbette arttırırım.

Herkes unutmuş iken beni gaflet içinde,
O kulum agah olur, o sevgi ateşinde.

Benden razı olandan, olurum ben de razı.
Kabul olur indimde, her dua ve niyazı.

Gönderdiğim belaya, her kim sabredemezse,
O, benden bir talepte bulunmasın öyleyse.

Kullarımın içinde gizlerim ben dostları.
Yalnız sevdiklerime tanıtırım onları.

Beni unutanları bile hiç unutmazken,
Hep beni ananları hiç unutur muyum ben?

Saçarken ihsanımı nice cimri kullara,
Cimrilik eder miyim hiç cömert olanlara?

Gönderirim dostlara, türlü dert ve belalar.
Ve onlar sabrettikçe, veririm çok sevaplar.

Dünyada korkanlara, korku vermem mahşerde.
Benden utananları, utandırmam o yerde.

Kim beni sevdiğini iddia ediyorsa,
Sözü doğru olur mu bütün gece uyursa?

Tenhada aramaz mı herkes sevgilisini?
Ben de duymak isterim, gece dostlar sesini.

Ey Davud, ne oldu ki kulların hallerine,
Dünya muhabbetini sokarlar kalblerine?

Halbuki ben dünyaya vermem hiç değer, kıymet.
Onlar nasıl verirler dünyaya ehemmiyet?

Ey Davud, rastlar isen beni talep edene,
Bütün imkanın ile, gir onun hizmetine.

Kullarıma söyle ki, sevsinler beni hepsi.
Ben, beni sevenlerin olurum sevgilisi.

Ben, benimle olanı arkadaş edinirim.
Beni tercih edeni, ben de tercih ederim.

Kullarımdan kim beni fazla severse şayet,
O da, kullar içinde görür çok fazla rağbet.

Kullarımın içinde, severim sabredeni.
Belama sabretmeyen, kazanamaz ecrini.)

Bir gün, Davud Nebi’nin çocuğu etti vefat.
Üzülünce, kendine bir vahiy geldi fakat.

Buyurdu ki: (Ey Davud, vefat etti çocuğun.
Nazarında ne kadar kıymeti vardı onun?)

Dedi ki: (Yer dolusu altın, mücevher kadar.)
Hak teâlâ o zaman vahyetti ona tekrar:

(Madem onun kıymeti bu kadardı gönlünde,
O kadar mükafata kavuşursun o günde.)