Yaşı yüz on olunca, artık Abdülmuttalip,
Vefat edeceğini tahmin etti an karib.

Lakin o, torununu asıl dert ediyordu.
(Benden sonra, kim Ona hizmet eder?) diyordu.

Bir gün oğullarını, ölüm hastalığında,
Çağırıp, vasiyetler etti Onun hakkında.

Dedi ki: (Oğullarım, yaşım kemale erdi.
Dünyadan ahirete göç etme vaktim geldi.

Şimdi diyeceklerim, size vasiyetimdir.
Şu anda tek düşüncem, sadece bu yetimdir.

Keşke daha olsaydı ömrümden birkaç sene,
Daha fazla hizmetler etseydim kendisine.

Lakin ölüm zamanım yaklaştı zannederim.
Bu hasret ateşiyle, şimdi yanar ciğerim.

İsterim, birinize eyleyeyim emanet.
Bunun endişesiyle rahatsızım begayet.

Kim iyi hizmet eder bu inci tanesine?
Hanginiz kusur etmez hizmette kendisine?)

O zaman Ebu Leheb, çöküp dizi üzeri,
Dedi ki: (Ey Arabın efendisi, reisi!

Eğer bu emaneti vermek için, birimiz,
Aklınızdan geçtiyse, ona teslim ediniz.

Yoksa ben, bu hizmetin uhdesinden gelirim.
Ona, can-ü gönülden hizmet edebilirim.)

Abdülmuttalip dedi: (Doğrudur, hakikaten,
Uhdesinden gelirsin bu hizmetin maddeten.

Zira kâfi miktarda vardır malın, servetin,
Ve lakin kalbin katı, noksandır merhametin.

Yetimin kalbi ise, yaralı, yufkadır pek.
Senin kârın değildir Onu hoşnut eylemek.)

Bu sefer Hamza kalktı, dedi ki: (Ey pederim!
Bana ver bu hizmeti, candan kabul ederim.

Ona hizmet eylemek, ne büyük nimet bize.
Lütfedip, bu hizmeti ihsan et bendenize.)

Dedi ki: (Bu hizmete, layıksın sen de, evet.
Lakin Onun hakkına, edemezsin riayet.

Zira senin çocuğun mevcut olmadığından,
Anlamazsın onların hâl ve arzularından.)

Bu sefer kalktı Abbas, dedi ki: (Babacığım!
Bana emanet eyle, Ona ben bakacağım.

Nasıl bakıyor isem kendi ehl-i beytime,
Daha çok titizlikle bakarım bu yetime.)

Onu Abdülmuttalip dinleyip en nihayet.
Dedi ki: (Bu hizmete layıksın sen de, evet.

Fakat çoluk çocuğun fazladır hayli senin.
Bu bakımdan hizmette kusur edebilirsin.)

En sonra Ebu Talip arz eyledi bu sefer.
Dedi ki: (Babacığım, bu hizmeti bana ver.

Ona hizmet etmeyi, en fazla ben isterim.
Lakin benden büyüktür diğer biraderlerim.

Onlar varken konuşmak, münasip olmaz diye,
Sustum ve atılmadım onlardan ileriye.

Onlardan az ise de gerçi malım, servetim,
Lakin daha fazladır onlardan sadakatim.)