Resulullah o bağda, yaralı, yorgun, üzgün,
Dururken, bağ sahibi onları gördü o gün.

Merhamete gelerek, kölesi Addas ile,
Hemen bir salkım üzüm gönderdi o Resule.

Besmele çekti Resul o üzümü yer iken.
Bunu duyup, şaşırdı o üzümü getiren.

Dedi ki: (Senelerdir, ben bu diyarlardayım.
Dediğin bu kelamı, hiç kimseden duymadım.)

Sordu Resul, Addas’a: (Sen neredensin?) diye.
(Ninevalıyım) dedi, Addas da o Nebi’ye.

Buyurdu ki: (Yunüs’ün memleketindenmişsin.)
Sordu Addas: (Yunüs’ü, sen nereden bilirsin?)

(O, benim kardeşimdir) buyurdu Fahr-i cihan.
(O dahi benim gibi Peygamberdi o zaman.)

Addas dedi: (Bu tatlı sözlerin ve bu yüzün,
Sahibi yalan demez, sen Allah Resulüsün.)

Sonra can-ü gönülden getirerek şehadet,
Resulün huzurunda iman etti nihayet.

Dedi: (Ya Resulallah, yıllardır buradayım.
Ve bu yalancılara kölelik yapmaktayım.

Utanmadan, herkesin haklarını yiyorlar.
Sıkılmadan herkesi, her gün aldatıyorlar.

Hiç iyi tarafları yoktur bu zalimlerin.
Ben nefret ediyorum bunlardan bunun için.

Dileğim şöyledir ki, geleyim senin ile.
Ben de şerefleneyim, gece gün hizmetinle.

Cahil ve ahmakların yapmak istedikleri,
Fenalıklara karşı, atılayım ileri.

Mübarek vücudunu korumak için hemen,
Kendimi feda etmek istiyorum bedenen.)

Peygamber efendimiz, tebessüm buyurarak,
Ona, şöyle buyurdu gayet memnun olarak:

(Sen, efendilerinin kal şimdilik yanında.
İşitirsin adımı, kısa zaman zarfında.

O zaman yanıma gel!) buyurup ona bizzat,
O yerde, biraz daha eyledi istirahat.

Ve Mut’im bin Adi’nin himayesi altında,
Gelip girdi Mekke’ye, gece karanlığında.

İnsanları, hak yola eyledi yine davet.
Küffâr da, işkenceye ettiler yine gayret.

Rabbimiz buyurdu ki vahyedip kendisine:
(Etraf kabilelerden Kâbe ziyaretine,

Gelen insanlar ile, görüşüp konuşarak,
Onları dine çağır, İslam’ı anlatarak.)

Resulullah, o zaman Mekke’nin civarında,
Kurulan Zülmecaz ve Ukaz panayırında,

Gelen kabilelerle görüşüp en nihayet,
Onları, güzellikle İslam’a etti davet.

Kimse kulak asmadı lakin bu davetine.
Çok ağır hakaretler ettiler Ona yine.

Birisi inanacak olsa bile onlardan,
Kureyş’in müşrikleri, yetişerek arkadan,

İftira atarlardı Allah’ın Resulüne.
Derlerdi: (Yalancıdır, inanmayın sözüne!)