Hak teâlâ, Mirac’da buyurdu: (Ey Habibim!
Senden daha kıymetli bir kimse halk etmedim.

Cennete girmeyince sen yarın ahirette,
Sair enbiya dahi, giremezler elbette.

Ve hem de ümmetinin girmedikçe her biri,
Öteki ümmetlerin yasaktır girmeleri.

Ey Habibim, sana ve senin ümmetin için,
Neler hazır eyledim, görmeyi ister misin?)

Allah’ın Sevgilisi buna (Evet) deyince,
Rabbimiz, Cebrail’e emir verdi hemence:

(Cenneti, Habibime gösteriver şimdiden.
Tâ ki mübarek kalbi kurtulsun endişeden.)

Resulullah, Cibrille çıkıp geliverdiler.
Melekler, kendisini istikbal eylediler.

Ellerinde hulle ve nur ile dolu olan,
Tabaklarla, her biri bekliyorlardı o an.

Cebrail arz etti ki: (Bunlar, Adem Nebi’den,
Seksen bin sene önce yaratıldı kâmilen.

Ellerindeki şeyi saçmak üzere, bunlar,
Böyle sabırsızlıkla burada bekliyorlar.

Cennetin eşiğine basar basmaz siz ayak,
Üstünüze saçarlar bunları tabak tabak.)

Cennette vazifeli Rıdvan da sonra hemen,
Karşıladı Resulü iltifat ederekten.

Resulullah buyurdu: (Cennete girdiğimde,
Akan bir ırmak gördüm, hem de orta yerinde.

Bir yerden çıkardı da, su ve süt, şerbet ve bal,
Yine birbirlerine etmezlerdi intikal.

Kenarları zeberced, cevahirdi taşları.
Otları zaferan ve anberdi balçıkları.

Gümüş bardaklar vardı, etrafında bir nice.
O kadar ki, gökteki yıldızlar adedince.

Irmağı, Cebrail’den sordum meraklanarak.
Dedi: (Ya Resulallah, Kevser’dir işbu ırmak.

Hak teâlâ yaratıp, vermiştir bunu sana.
Bu ırmaktan akar hep, Cennette her bostana.)

Irmağın kenarında gördüm bazı çadırlar.
İnci ile yakuttan hepsi yapılmıştılar.

Cibril arz eyledi ki: (Tamamı hep bunların,
Özel menzilleridir senin hanımlarının.)

Çadırların içinde var idi ki huriler,
Güneş ve Ay misali parlardı hepsi birer.

Cümlesi avaz edip, enva-i nağmelerle,
Terennüm ederlerdi şunu güzel seslerle:

(Bizler hep sevinçliyiz, üzülmeyiz hiçbir an.
Biz hep donanmışızdır, olmayız asla uryan.

Biz hepimiz gençleriz, katiyen yaşlanmayız.
Biz hep iyi huyluyuz, asla gadaplanmayız.

Bizler hep böyleyizdir, neşeli ve pür sevinç.
Hep hayatta oluruz ve bizler ölmeyiz hiç.)

Öyle güzel yüzleri vardı ki onların hem,
Eğer bütün ömrümce anlatsam, bitiremem.

Baktım ki, önlerinde birer de hizmetçi var.
Cibril dedi: (Ümmetin içindir hepsi bunlar.)