Bir gün suffe ehlinden, Resulün huzuruna,
Biri gelip, açlıktan şikayet etti Ona.

Dedi: (Ya Resulallah, üç gündür hiç yemedim.
Açlıktan hiç kalmadı, yürüyecek takatim.)

Acıdı Resulullah o garibin haline.
Hemen haber gönderdi kendi hanelerine.

(Evimizde, erzaktan, bir nesne varsa şayet,
Bir fakir Müslümanı edeyim eve davet.)

Zevceleri cevaben, arz etti ki: (Su hariç,
Evimizde, yiyecek bir nesne kalmadı hiç.)

Gönderdi Resulullah onu diğer zevceye.
O da, aynı cevabı verdi o haberciye.

Bu sefer Eshabına buyurdu ki: (Bu fakir,
Çok açmış, kim bu gece eder onu misafir?)

Maalesef onların da, ona ikram edecek,
Yok idi evlerinde, o kadar bir yiyecek.

Buna rağmen birisi dedi ki o Servere:
(Onu, müsaadenizle götüreyim ben eve.)

Düşündü ki: Bizde de, bize yetecek kadar,
Yemeğimiz var ama, bu işin kolayı var.

Biz ve çocuklarımız, bu akşam hiç yemeyiz.
Mevcut olan yemeği, ona ikram ederiz.

O böyle halisane, güzel niyet ederek,
O fakiri evine götürdü sevinerek.

Hanımına sordu ki: (Yemeğimiz ne kadar?)
Dedi ki: (Çocuklara yetecek miktarda var.)

Dedi: (Resulullahın var ki bir misafiri,
Doyurmamız gerekir bu akşam o fakiri.

Çocukları avut da, sofraya gelmesinler.
Yahut erken uyut da, yemek istemesinler.)

Hanım dedi: (Elbette, biz mühim değiliz hiç.
Biz onu doyurursak, buluruz huzur, sevinç.

Hem de Resulullahın misafiriymiş o zat.
Sevap kazanmak için, bu bize büyük fırsat.)

Bir hamlede sofrayı hazırladı odaya.
Dedi ki: (Misafiri buyur eyle sofraya.)

Ve lakin bir kişilik yemekti hazırlanan.
O mübarek sahabi, düşündü ki o zaman:

Yemeğin azlığını görürse o misafir,
Rahatlıkla yemekten belki utanabilir.

Kalkıp söndüreyim ki bu odanın mumunu,
Görmesin tek kişilik az yemek olduğunu.

Mumu düzeltir gibi yaparak en nihayet,
Söndürüp, misafiri sofraya etti davet.

Karanlıkta o fakir, yedi bir iştah ile.
O, yer gibi yaparak, yemedi lokma bile.

Görmüyordu misafir, yiyor mu, yemiyor mu?
Zaten o, bu niyetle söndürmüştü o mumu.

O fakir, rahatlıkla yiyip kalktı doyarak,
Ev sahibi, sofradan çekildi aç olarak.

Ertesi gün, gelince Resulün huzuruna,
Allah’ın Sevgilisi buyurdular ki ona:

(Dün sizin o fakire olan şefkatinizden,
Ötürü, Hak teâlâ çok razı oldu sizden.)