Peygamber efendimiz, Tebük’e gidilirken,
Yardım talep etmişti Sahabe-i güzinden.

Hatta maddi durumu zayıf olanlar bile,
İştirak ediyordu gayet az mallar ile.

Mesela Sahabeden, fakir bir kimse vardı.
Bu cihad sevabını, o da çok arzulardı.

Lakin yoktu hiç malı getirip de verecek.
O gece, birisine su çekti sabaha dek.

Kazandığı bir miktar hurmayı, sabahleyin,
Getirip, duasını kazandı o Serverin.

Hatta Peygamberimiz, onun getirdiğine,
Kıymet verip, koydurdu malların en üstüne.

Kadınlar da bu yolda gayret gösteriyordu.
Herkes, kendine düşen ne ise yapıyordu.

Kıtlık öyle şiddetli idi ki o günlerde,
Hiç para ve mal yoktu, çoğu sahabilerde.

Lakin daha kötüsü, bu fakir sahabiler,
Sefere iştirakten, hepten mahrum idiler.

Gelip arz ettiler ki sonunda o Servere:
(Bir bineğimiz yok ki, katılalım sefere.)

Peygamber-i zişân da, buna üzülüyordu.
(Sizleri bindirecek bineğim yok) diyordu.

Yine Salim bin Umeyr ve başka sahabiler,
Sevgili Peygamberin huzuruna geldiler.

Dediler: (Bineğimiz yoktur hiçbirimizin.
Sefere katılmaktan, mahrumuz bunun için.)

Bu hali arz ederken onlar Resulullaha,
Hepsi de, üzüntüden başladı ağlamaya.

O an Resulullaha nazil oldu bir âyet.
Onları Hak teâlâ, takdir etti begayet.

Sonra hazret-i Osman bu hali haber aldı.
Ve onları, malıyla gazaya hazırladı.

Velhasıl sefer için bitmişti her hazırlık.
Mücahidler, sefere çıkabilirdi artık.

Seniyyet-ül veda’da, toplandı ordu o an.
Hemen hemen yok idi, orduya katılmayan.

Peygamber efendimiz, tam çıkarken sefere,
Şöyle bir tavsiyede bulundu gazilere:

(Yanınızda olursa yedek ayakkabınız,
Bu sefer müddetince olmaz pek sıkıntınız.)

Münafıkların başı Abdullah bin Übey de,
Şöyle moral bozucu laf ederdi her yerde:

(Onu ve Eshabını, hem ikişer ikişer,
İpler ile bağlanmış görürüm ey kişiler!)

O, moral bozmak için söylüyordu bunları.
Kimse dinlemiyordu ve lakin bu lafları.

Hatta bu kabil sözler, moral bozacak yerde,
Askerin cihad aşkı oluyordu ziyade.

Resulullah, sefere Seniyyet-ül veda’dan,
Başlarken, sancakları açtırdı tam o zaman.