Ümmü Bişr, o Serveri ettiğinde ziyaret,
Gördü, Resulullahın ateşi yüksek gayet.

Dedi: (Ya Resulallah, fedadır sana canım.
Böyle yüksek ateşe, ben asla rastlamadım.)

Buyurdu: (Ey Ümmü Bişr, çok olması ateşin,
Çok olması içindir, bana sevap ve ecrin.

Bir yıl önce, Hayber’de yemiştim zehirli et.
Ondan geldi husule bendeki bu hararet.

O zehrin acısını, ben her zaman duyardım.
Sanki koparılıyor şimdi aort damarım.)

Resulün hastalığı, şiddetleniyordu hep.
Çok üzülüyorlardı müminler bundan sebep.

Acele toplanarak, Aliyyül Mürteza’yı,
Sormaya gönderdiler Resul-i müctebayı.

O Server, işaretle ona şöyle sordular:
(Ya Ali, benim için Eshabım ne diyorlar?)

Dedi ki: (Resulullah giderse aramızdan,
Diye üzülüyorlar, rahatları yok şu an.)

Hakikaten Resulün ateşi, günden güne,
Artınca, bir üzüntü çökmüştü üstlerine.

Şaşkın bir vaziyette mescide geldi hepsi.
Haber aldı bunu da Allah’ın Sevgilisi.

Zorlukla teşrif edip şerefli mescidine,
Şöyle hitab eyledi Sahabe-i güzine:

(Ey Eshabım, duydum ki bugünlerde hepiniz,
Ölümümü düşünüp, kederlenirmişsiniz.

Kavmiyle sonsuz kalan var mı ki bir Peygamber,
Ben de sonsuz kalayım sizin ile beraber.

Yalnız Hak teâlâdır, âlemde baki olan.
Her fani, elbette ki ölecektir bir zaman.

Ben de, her fani gibi öleceğim elbette.
Sonsuz kavuşacağım Rabbime ahirette.

Ey Ensar, şunu size edeyim ki vasiyet,
Sizler Muhacirine edin tazim ve hürmet.)

Sonra da seslendi ki Muhacir olanlara:
(İyilik, ihsan edin sizler dahi Ensara.

Onlar, size vaktiyle çok iyilik yaptılar.
Kendi hanelerinde sizi barındırdılar.

Her kim hakim olursa, içinizden Ensara,
Kusurunu affedip, ihsan etsin onlara.)

Sonra da buyurdu ki: (Bir kulu, cenâb-ı Hak,
Dünyada kalmak ile, kendisine kavuşmak,

Arasında, tercihi bıraktı kendisine.
Rabbine kavuşmayı istedi o kul yine.)

Hazret-i Ebu Bekir, Resulün bu sözünden,
Vefat edeceğini yakinen sezdi hemen.

(Ya Resulallah, sana canımız olsun feda!)
Deyip, üzüntüsünden başladı ağlamaya.

O Server de üzülüp, dedi: (Ya Eba Bekir!
Ağlama, zira buna sabretmek lazım gelir.)