Peygamber-i zişânın vefat edeceğine,
Cümle Eshab üzülüp, düştü keder içine.

Hazret-i Ebu Bekir, bunu sezip evvela,
Derin üzüntüsünden başladı ağlamaya.

Resulün gözünden de, o an yaş akıyordu.
Sahabe-i kirama bakıp şöyle buyurdu:

(Din-i İslam yolunda, sıdk ile ey Eshabım!
Malını feda eden Sıddık’tan çok razıyım.

Bu ahiret yolunda bir arkadaş edinmek,
Eğer mümkün olsaydı, seçerdim onu elbet.)

Hutbesini bitirip, minberden indi yine.
Hazret-i Aişe’nin teşrif etti evine.

Ağlamaya başladı cümle Eshab-ı kiram.
Bunu duyup üzüldü Resul aleyhisselam.

Ali bin Ebi Talip ve Fadl’ın kollarına,
Girip, geldi tekrardan Eshabının yanına.

En alt basamağına oturup minberinin,
Eshabına, şöylece nasihat etti o gün.

(Ey Eshabım, siz dahi bana kavuşursunuz.
Tam Kevser havuzunun başında buluşuruz.

Ey müminler, bilin ki, kim günah işlerse hep,
Rızkının darlığına bu hali olur sebep.

İtaat ederlerse Allah’a eğer kullar,
Valiler de, onlara şefkatli davranırlar.

Fısk, fücur ve taşkınlık yaparlar ise şayet,
Valilerinde dahi, bulunmaz hiç merhamet.

Hayatım, sizin için nasıl hayırlı ise,
Ölümüm de hayır ve rahmettir hepinize.

Eğer ben bir kimseyi, haksız yere dövmüşsem,
Veyahut bir kimseye, fena söz söylemişsem,

Onun da, aynı sözü bana söylemesine,
Haksız bir şey almışsam, geri istemesine,

Yani benden hakkını almasına razıyım.
Ve helallaşmak için, karşınızda hazırım.

Çünkü dünya cezası, ahiret azabından,
Hafif olup, kurtulmak kolaydır bugün bundan.)

Hutbesinin sonunda buyurdu: (Ey Eshabım!
Sizi, Hak teâlânın hıfzına ısmarladım.)

Bu şekilde buyurdu ve indi minberinden.
Kendi odalarına çekildi sonra hemen.

Şiddetli ağrıların olduğu bir gün yine,
Topladı Sahabeyi mescid-i şerifine.

Buyurdu: (Ey Eshabım, benim sizden ayrılık,
Zamanım, bu aralar pek yakınlaştı artık.

Kimin benden bir hakkı var ise, gelip alsın.
Şimdi ödiyeyim de, ahirete kalmasın.

Yahut helal etsin ki hakkını o Müslüman,
Kavuşayım Rabbime ben de borcum olmadan.)

Sonra minberden inip, teşrif etti evine.
Ve sonra hastalığı çoğaldı günden güne.