İslam âlimlerimiz buyurdu: Her Peygamber,
Kendi zamanlarının en üstünü idiler.

Peygamberimiz ise, farklı idi onlardan.
Zira O, her zaman ve mekandaki insandan,

Yani Adem Nebiden, kıyamet kopana dek,
Gelmiş veya gelecek kim varsa ins-ü melek,

Hepsinden, her bakımdan üstün ve kıymetlidir.
Hiç kimse, hiç bir yönden, Ondan üstün değildir.

Bu, güç bir şey değil ki, her şeye gücü yeten,
Onu, böyle şerefli yaratmıştır her şeyden.

Kimsenin gücü yoktur Onu metheylemeye.
Kimsenin iktidarı yoktur tenkit etmeye.

Hakkında, Hak teâlâ buyurdu ki mealen:
(Hiç bir şey yaratmazdım olmasaydın eğer sen.)

Hep Onda toplanmıştır iyi huy, güzel ahlak.
Zira O, âlemlere geldi rahmet olarak.

O idi insanların hem en güzel yüzlüsü.
Kırmızıyla karışık beyaz idi gül yüzü.

Gülünce, nur cemali (Ay) gibi nurlanırdı.
Sözü çok tatlı olup, gönülleri alırdı.

Aklı öyle çoktu ki, Arabistan'da gelip,
O vahşi insanların cefasına sabredip,

Güzel huyları ile, hep iyilik ederek,
Ağır cefalara tahammül göstererek,

Çoğunu yumuşatıp, getirdi itaate.
İnsanlar Onu sevip, koştular hidayete.

Hatta Onun uğrunda, mal ve evlatlarını,
Terk edip, seve seve verdiler canlarını.

Hiç de böyle şeylere değillerdi alışık.
Lakin Resulullaha olmuştu hepsi aşık.

Onun güzel huyları, afvı, sabrı, ihsanı,
Hayran bırakıyordu kendine her insanı.

Onun, hiç bir işinde, gizli veya aşikâr,
Bir çirkinlik ve kusur görülmemiştir zinhar.

Kendi için, kimseye gücenmediği halde,
Dine saldıranlara sert idi fevkalade.

Kimseden ders görmeyip, bir şey okumamışken,
Eline kalem alıp, hiç yazı yazmamışken,

Tevrat, İncil ve sair semavi kitaplarda,
Yazılan bilgileri, haber verdi ard arda.

Ve en büyük mucize olarak da nihayet,
Kur'an-ı kerim indi kendine âyet âyet.

Ve meydan okudu ki, (Çok uğraşsanız da siz,
Bir kısa âyet gibi hiç söyleyemezsiniz).

Hakikaten kâfirler, çok uğraştılar, fakat,
Hiç yetiremediler bu işe güç ve takat.

Kur'anın belagati karşısında bu sefer,
Aciz kalıp, imana geldiler birer birer.