Hiç bir şey yaratmadan âlemde Hak teâlâ,
Habibinin nurunu halk eyledi evvela.

Ve hadis-i kudside verdi ki şöyle haber:
(Hiç bir şey yaratmazdım, olmasaydın sen eğer.)

Nitekim yer ve gökler, canlı cansız mahlukat,
Hep Onun hürmetine var oldu bu kâinat.

Yine Adem Nebi'nin kalıbına ruh ve can,
Vermek murad edince Allahü azimüşşân,

Ruh, karanlık bedeni o an hiç sevmemişti.
Bu yüzden o bedene, girmek istememişti.

O zaman buyurdu ki Cibril'e cenâb-ı Hak:
(Habibimin nurunu, makamından alarak,

İki kaş arasına koy onu emaneten.
Ki, ruh ona bakarak, bedene girsin hemen.)

Yani nasıl avcılar, bir kuş avlamak için,
O kuşu cezbedecek yem korlar ona ilkin.

Yani tuzak kurarlar o kuşa daha önce.
Gelir girer tuzağa o kuş yemi görünce.

Ruh da, Habibullahın nuruna olup hayran,
Girdi zevk ve şevk ile, gözünün pınarından.

Canlandı Adem Nebi, ruh bedene girince.
Arş-ı a’laya baktı gözleriyle ilk önce.

(La ilahe illallah Muhammed Resulullah)
Yazısını görünce, merak etti o nagah.

Ve sordu ki: (Muhammed kimdir ki ya ilahi!
İsmin ile yan yana yazmışsın Onu dahi.)

Buyurdu: (Evladından biridir ki ya Adem!
Bir kimse yaratmadım, Ondan daha mükerrem.

Ona her kim uyarsa kullarımdan eğer ki,
Cennetime sokarım o kulu elbette ki.)

Ve hazret-i Adem'in zürriyeti, bu kere,
Belinden dışarıya çıktılar zerre zerre.

Şöyle hitab etti ki ruhlara sonra Allah:
(Benim Peygamberimdir Muhammed bin Abdullah.

Onu, ahir zamanda dünyaya gönderirim.
Mahluklarım içinde en çok Onu severim.

Ey ruhlar, şimdi bana söz verin ki hepiniz.
Ona iman eyleyip, yardım eder misiniz?)

Hepsi söz verdiler ki: (Kabul ettik ilahi!)
Buyurdu: (Öyle ise secde edin siz dahi.)

O anda bütün ruhlar, secdeye kapandılar.
Lakin secde etmedi, kâfir ve münafıklar.

Secde, Adem Nebi'ye doğru yapılıyordu.
Habibullahın nuru, alnında parlıyordu.

İslam âlimlerimiz buyurdu ki bu babta:
(Bu secde, o Nur için yapıldı o gün hatta.

Lakin ibadet için olmayıp işbu secde,
Bir tazim ve hürmeti gösterirdi sadece.)