On yaşında bir çocuk, zamanı saadette,
Kaybetti babasını kâfirlerle bir harpte.

Adı Abdullah olup, çok mahzun hali vardı.
Oynayan çocuklara, bakar bakar ağlardı.

Peygamber efendimiz, geçiyorken o yerden,
Abdullah’ı gördü ve yaklaştı ona hemen.

Buyurdu: (Evladım sen, niçin oynamıyorsun?
Ve niçin bir kenara çekilmiş ağlıyorsun?)

Dedi ki: (Şehid oldu bir cenkte benim babam.
Bu yüzden onlar gibi sevinip oynayamam.)

Resulullah, şefkatle sordu ki ona yine:
(Sen kardeş olur musun Hasan ve Hüseyin'e?)

Çocuk (Evet) deyince, sordu ki sonra şunu:
(İster misin olasın Peygamberin torunu?)

Sevinip, (Çok isterim) deyince de Abdullah,
O zaman buyurdu ki yetime Resulullah:

(Ey Abdullah, öyleyse torunumsun sen benim.
Haydi gel, tut elimden, bizim eve gidelim.)

Abdullah, o Serverin bir elinden tutarak,
Yürüdü Onun ile çok sevinçli olarak.

Sevgili Peygamberin evinde çok mutluydu.
Yetimliği unutmuş, artık ağlamıyordu.

Sonra güzel bir kaftan giyinip üzerine,
Resulden izin alıp, geldi oyun yerine.

Lakin ağlamıyor ve sevinçten hopluyordu.
(Ben, Peygamberimizin torunuyum) diyordu.

Çocuklar, Abdullah'ın yanına seğirterek,
Ona şöyle dediler çok gıbta eyleyerek:

(Ey Abdullah, bizler de keşke yetim olsaydık.
Kavuştuğun şerefe biz dahi kavuşsaydık.)

Hazret-i Aişe de anlatır ki şöyle hem:
Benimle otururdu bir gece Fahr-i âlem.

Başını, kucağıma koyuverdi bir ara.
Ben (Ay)a bakıyordum, O ise (Yıldızlar)a.

Resulün nur cemali, dolunaya nazaran,
Daha parlak ve nurlu göründü bana o an.

Kendimi tutamayıp, ağlamaya başladım.
Damladı nur yüzüne, iki damla gözyaşım.

O zaman buyurdu ki o Resul-i mücteba:
(Ya Aişe, ne için ağlıyorsun acaba?)

Dedim: (Ya Resulallah, Ay'a baktım ve lakin,
Ay’dan nurlu göründü, bana senin cemalin.

Senin güzelliğini görmekten mahrum olan,
Kimseleri düşünüp, ağlıyorum ben şu an.)

Allah'ın Peygamberi buyurdu: (Doğru dersin.
Ve lakin bu hususta niçin hayret edersin?

Zira ay ve güneşin nurunu da evvela,
Bil ki, benim nurumdan yarattı Hak teâlâ).