Peygamber efendimiz, günlerden bir gün yine,
Hazret-i Fatıma’nın teşrif etti evine.

Gördü ki, kızının ve çocukların yüzleri,
Solmuş ve kansızlıktan sararmış benizleri.

Üzülüp, sebebini sorunca Fatıma'dan,
O da Resulullaha arz eyledi o zaman.

Dedi ki: (Babacığım, şudur ki buna sebep,
Ben ve onlar, üç gündür aç yatıp kalkarız hep.)

Resulullah bu hale gayet kederlendiler.
Ve hemen onlar için çok dua eylediler.

Hazret-i Fatıma'ya buyurdu ki sonra da:
(Ya Fatıma çık da bak, ne var karşı odada?)

Hazret-i Fatıma ve Hasen ile Hüseyin,
O odaya koştular, emriyle o Serverin.

Bir tabak gördüler ki, işlenmiş ziynet ile.
İçi de dolu idi yeni pişmiş et ile.

O yemekten devamlı yediler bir nice gün.
Yine de eksilmedi, duasıyle Resulün.

Ve lakin bir kadının kötü nazarı ile,
Daha sonra o tabak, kayboldu birdenbire.

Peygamber efendimiz buyurdu ki bu babta:
(Size ben söylerim ki yemin ederek hatta,

O kadının nazarı değmeseydi gerçekten,
Hayatınız boyunca yerdiniz o yemekten.)

Bir gün de, Eshabıyla Allah'ın Peygamberi,
Otururken, o yere gelmişti köylü biri.

Elinde torba ile yaklaşarak o ara,
(Muhammed kimdir?) diye sual etti onlara.

Öğrenince, yaklaşıp sordu ki: (Ya Muhammed!
Şu torbada ne vardır, biliyorsan beyan et.)

Peygamber efendimiz, tebessüm eylediler.
(Bilir isem, imana gelir misin?) dediler.

Köylü (Evet) deyince, buyurdu ki: (Sen bu gün,
İki güvercin ile, annelerini gördün.

Yavru güvercinleri, sen alıp da gidince,
Anneleri, ardından feryat etti bir nice.

Ve onların üstüne gelip attı kendini.
Sen de attın torbaya, o anne güvercini.)

Peygamber-i zişânın sözlerini takiben,
O köylü, elindeki torbayı açtı hemen.

Baktılar, bir anne kuş, iki de yavru yine.
Germiş kanatlarını onların üzerine.

Resulullah buyurdu: (Bakınız ki bunlara,
Ne çok merhametlidir anne kuş yavrulara.

Bir kul tövbe edince, o kula, Rabbimizin,
Şefkati, şefkatinden çoktur şu güvercinin.)

Köylü, bu mucizeyi görüp oldu Müslüman.
O güvercinleri de salıverdi o zaman.