Ömer bin Abdülaziz hazretleri “rahmetullahi aleyh”, vefat etmeden önce Meymun bin Mihran’a vasiyette bulundu.

Meymun şöyle anlatıyor:
Halife, bir gün beni çağırıp;
- Ey ibni Mihran! Önceki halife Velid ölüp de kabrine konulduğunda ben de oradaydım. Yüzünü açıp baktım. Maalesef siyahtı, buyurdu.

Peşinden;
- Beni kabre indirdiklerinde sen de benim yüzüme bak! diye vasiyet etti bana.
Bir gün sonra vefat etti.

Cenaze namazı kılındı.
Sonra, cenazesini kabrine indirdiler.
Vasiyeti üzere, kabre inip yüzüne baktım.

Gençliğinden daha nurlu, daha parlak, sevimli ve güzeldi.
Görenler gıbta ettiler.

Sen niçin ağlıyorsun?

Ömer bin Abdülaziz hazretleri vefat ettiğinde, herkes çok üzüldü.
Gözyaşlarıyla ağladı her Müslüman.

Hatta cenazenin arkasından, bir rahip üzüntüyle yürüyüp gözyaşıyla ağlıyordu ki, kendisine;
- Sen niçin ağlıyorsun? dediler.

Cevabında;
- Yer yüzünde bir tane güneş vardı, o da battı, dedi. İşte ona ağlıyorum.

Herhalde Halife öldü

Bir çoban da şöyle anlatıyor:

Dağda, koyun güdüyordum ki, bir kurt gelip aniden saldırdı koyunlara.
Çok şaşırdım.
Çünkü yıllardır böyle bir hadise olmamıştı bu ülkede.

Kendi kendime;
“Herhalde halife öldü. Zira o hayattayken böyle şeyler olmazdı” diye düşündüm.

Az sonra işittim acı haberi.
Düşündüğüm şey doğruymuş.
Ömer bir Abdülaziz hazretleri göçmüş bu dünyadan.