Ömer bin Abdülaziz hazretleri “rahmetullahi aleyh”, ölüm hastasıydı ki, tabip çağırdı yakınları.

Tabip geldi ve Halifeyi muayene edip;
- Çok zehir içmiş, dedi. Hayatı hususunda teminat veremem.

O sırada ağlamaya başladı Halife.
Yakın akrabaları da yanındaydı.

- Niçin ağlıyorsunuz efendim? dediler. Bir mücahid olarak Rabbine varıyorsun. Allah’ın izniyle sünneti ihya ettin. Bid’atları kaldırdın ortadan.

Buyurdu ki:
- Az sonra Rabbimin huzuruna çıkacağım. Bu milletin hesabı hep bana sorulacak. Bu hesabın altından kalkabilecek miyim? Bunu düşünerek ağlıyorum.

Sonra;
- Beni oturtun, buyurdu.
Yavaşça oturttular yatağında.

Hakiki mabud, Allah’tır

Oradakilere bakıp;
- Hakiki mabud, ancak Allahü teâlâdır. İbadet olunmaya, sırf Onun hakkı vardır, buyurdu.

Sonra gök yüzüne çevirdi başını.
Ve sevinç gözyaşları doldu gözlerine.

Birilerini gördüğü belliydi.
Yine sevinçli olarak;
- Şu anda öyle kişileri görüyorum ki, ne cindir onlar, ne de insan, buyurdu.
Kelime-i şehadeti söyledi.

Ve ruhunu teslim edip Rabbine kavuştu.

İnsan niçin yaşar?

Bir gün bazı gençlerle sohbet ederken;
- İnsan, bu dünyada ne için yaşar? diye sordu onlara.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Müslüman, sadece Allahü teâlânın rızasını kazanmak için yaşar. Bunun için çalışır.

- Başka maksadı yok mudur efendim?
- Hayır, tek gayesi, Rabbinin rızasını ve sevgisini kazanmaktır.