Muhammed ibni Hafif hazretleri “rahmetullahi aleyh”, devrinin bir tekiydi.
Çok talebesi vardı.
Lakin içlerinden birini, diğerlerinden daha çok sever, diğerleri bunu merak ederlerdi.

Bir gün hocalarına gelip;
- Efendim, filanı niçin çok seversiniz? diye sordular.
- Bunu, yarın anlarsınız, buyurdu.

Talebeler sabahı zor ettiler.
Ertesi gün, dergahta toplandılar.
O sırada dergahın önünde bir deve yatıyordu.

İbni Hafif hazretleri, talebeden birine;
- Git, şu deveyi kaldır da dergahın damına çıkar! diye emreti.

Acaba şaka mı yapıyor?

Çocuk durakladı birden.
“Acaba şaka mı yapıyor?” diye geçirdi içinden.

Daha sonra;
- Efendim, koca deveyi dama nasıl çıkarayım? deyiverdi.
- Peki öyleyse, buyurdu. Bırak kalsın!

Sonra, çok sevdiği talebesine seslendi:
- Mehmeeet!

- Buyurun hocam.
- Oğlum, şu deveyi kaldır da dergahın damına çıkarıver!

Peki efendim, başüstüne!

Genç, hiç düşünmeden;
- Peki efendim! dedi.

Ve emri yapmak için başladı uğraşmaya.
Gücünün yettiğince uğraşırken, hocası seslendi kendisine:
- Bırak oğlum, gel yanıma!

Sonra diğer talebelere dönüp;
- Şimdi anladınızmı? buyurdu.

Ve izah etti:
- O, emrimizi dinlemedi. Düşündü, taşındı ve kendi aklına uyarak itiraz etti. Bu ise, hiç düşünmeden Peki dedi hemen.

Ve ilave etti:
- Unutmayın. Peki demek, melek sıfatıdır. İtiraz etmek ise şeytan sıfatı.