Bir gün Ebül Hüseyin Kurafi hazretlerini “rahmetullahi aleyh” ziyarete gelmişti biri.

Gayet fakir olup, üstelik bekârdı da.
Evlenmeye, kaç defa teşebbüs etmiş, ama nasib olmamıştı.

Kurafi hazretleri, bunun yüzüne bakıp;
- Sana bir müjde vereyim mi? buyurdu.

Adamın yüzü güldü.
- Verin efendim. Neymiş o müjde?
- Sen yakında evleneceksin, İki de çocuğun olacak.

- Sahi mi hocam?
- Evet. Seni, üç kişinin arasında görüyorum. Haydi git, kendine, münasip bir zevce ara.

Çok geçmedi.
Bu fakir evlenip, iki çocuk sahibi oldu.

Özür dilediler

Bir gün de, bir gemide seyahat ediyor, yolculardan bazısı, gülüp eğleniyordu.
Nasihat etti. Ancak dinlemediler.
Hatta ellerini bağlayıp, suya attılar kendisini.

Birazdan, namaz vakti geldi.
Baktılar ki, aynı kişi namaz kılıyor su üzerinde.

Pişman olarak huzuruna geldiler.
- Affedin efendim, sizi tanımadık, dediler.

Tasavvuf nedir?

Bir gün de;
- Tasavvuf nedir efendim? diye sordular bu zata.

- Tasavvuf, nefsine fırsat vermemektir, buyurdu. Ve bir Allah adamının, sohbetini dinleyip, dünya muhabbetini gönlünden çıkarmaktır.

Başka gün yine sordular.

Bu defa;
- Tasavvuf, kendinden çok, başkalarını düşünmek ve Allah’a kulluk edip, dine hizmet etmektir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Tasavvuf, kimseye yük olmayıp, herkesin yükünü çekmektir.