Ebül Abbas-ı Mürsi hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün şunu anlattı sevdiklerine:

Vaktiyle çok varlıklı, zengin biri vardı ki, kalbi, dünya sevgisiyle doluydu. Durmadan mal yığmaya çalışıyordu hırsla.

Ayrıca da nefsinin kölesiydi.
O neyi isterse getiriyordu yerine.
Haram günah bilmiyordu.

O, bir gün Allah dostu bir büyük zata rastladı.
Şehrin bir kenarında, fakirane bir hayat yaşıyordu bu Veli zat,

Onu böyle görünce;
- Sen fakir birisin, dedi. Bir ihtiyacın varsa bana söyle.

Hayır, bunu yapamam

Veli zat, onu tanıyordu.
- Hayır, bunu yapamam, buyurdu.

- Neden efendim?
- Çünkü sen, benim kölelerimin kölesisin.

Ve izah etti:
- Şöyle ki, benim iki tane kölem var. Bunlar, dünya hırsı ve nefs-i emmaredir ki, benim hakimiyetim altındadırlar.
- Evet efendim?

- Halbuki sen, bu ikisinin hakimiyeti altındasın. Yani onların kölesisin. Yani kölelerimin kölesisin. Öyleyse sen benden daha acizsin. Nasıl olur da kölemin kölesine bir ihtiyacımı söyleyebilirim? Bu yakışır mı bana?

Adam anlamıştı meseleyi.
Elini öpüp duasını aldı bu zatın.
Ve iyi bir Müslüman oldu.

Acele şeytandandır

Bu zat, sevdiği bir gence sordu bir gün:
- Sana bir nasihatte bulunayım mı evladım?
- Tabii efendim, çok sevinirim.

- Hiç bir işinde acele etme evladım, teenni ile hareket et. Teenni Rahmandan, acele şeytandandır.

- Teenni nedir efendim?
- Teenni, acele etmemektir.