Ebu Bekr-i Susi hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün, talebeleriyle sohbet ediyordu ki, içeri bir genç giriverdi.

Ancak kendinde değildi.
Sarhoştu.
Kendinden habersiz, yığıldı bir kenara.

Büyük Veli talebelerine;
- Evlatlarım, bu genç hakkında hemen kötü karar vermeyin, buyurdu. O da, sizin gibi Allah’ın bir kuludur. Tövbe ederse, Allah’a sizden daha yakın olur.

Gençler şaşırdı:
- Hocam bu sarhoş, dediler.

- Evet sarhoş. Ama yine de kötü gözle bakmayın ona. Belki o, bu yola sizden daha ehildir.

Benim yerime geçer

Ve ekledi:
- Gün gelir, bu genç benim yerimde insanlara vaaz-ü nasihat eder.

Ve emretti:
- Götürün, yatırın onu bir yere. Belli ki istemeyerek düşmüş bu batağa.

Gençler, hemen bir yatak bulup, yaydılar.
Ve o genci, tazim ile oraya yatırdılar.

Birazdan ayıldı genç adam.
- Ben neredeyim? Nasıl geldim buraya?
- Burası bir dergah, dediler. Sen kendin geldin buraya. Biz de hocamızın emriyle seni buraya yatırdık.

Ve hocalarının kendisi hakkında söylediğini naklettiler.

Hali değişti birden

O, bunu duyunca, hali değişti birden.
Eski günahlarına, tövbe etti.

Dergahın müdavimi oldu.
Çalışarak öteki talebeleri geçti.
Kısa zamanda kalb gözü açılıp Evliya oldu.

Bir müddet sonra da Ebu Bekr-i Susi hazretleri ayrıldı bu dünyadan.
Onun yerine bu genç geçip oturdu.
Sohbetleriyle yıllarca halkı irşat etti.

Evliyanın sözünde rabbani tesir vardır buyurmuş büyükler.
Kime himmet ederlerse, o yükselir, ilerler.