Fudayl bin İyad hazretleri “rahmetullahi aleyh”, gençlik senelerinde soygunculuk yapardı.

Bir gün, adamları bir kervanı soydular.
Sonra da yemek için bir yere oturdular.

O sırada kervandan biri geldi yanlarına.
- Sizin resiniz kim?
- Reis burada yok, dediler.

- O nerdedir?

Bir ağacı gösterdiler.
- Bak, şu ağacın altında namaz kılan biri var ya, işte reisimiz odur.

O, her gün oruçludur

Adam şaşırdı:
- İyi de o niçin sizinle yemiyor?
- O her gün oruçludur. Gündüzleri yemek yemez.

Adam, hayretler içinde ayrılıp onun yanına gitti.
- Kusura bakmazsanız bir şey soracağım.
- Estagfirullah, sor.

- Bir yanda namaz oruç, bir yanda haramilik. Bu nasıl oluyor?

Derin bir nefes aldı:
- Doğru. Gerçekten tuhaf. Ama ümitliyim. İnşallah bir gün kurtulurum bu işlerden.

Mütevazı olun!

Bu zat bir sohbetinde;
- Mütevazı olun, buyurdu. Allahü teâlâ, tevazu göstereni yüceltir, kibredeni alçaltır.

- Kibirli insanları biz de sevemiyoruz efendim, dediler.
- Onları Allahü teâlâ da sevmez, buyurdu. Onlar, kendilerini üstün gördükçe, daha da sevimsizleşir ve alçalırlar halkın gözünde.

Ve ekledi:
- Bu gibiler, mahşer gününde de karıncalar gibi halkın ayakları altında ezilip horlanacaklardır.

Ve özetledi:
- Cenâb-ı Hak her günahı affeder, ama kibirliyi asla. Kalbinde zerre kadar kibir olan bir mümin, bunun cezasını çektikten sonra Cennete girecektir.