Rabia-i Adviyye hazretleri “rahmetullahi aleyha”, genç kızlığında bir evin hizmetlerini görüyordu.
Gündüz, ev sahibine hizmet ediyordu.
Gece de ibadet ediyordu Rabbine.

Ev sahibi, bir gece uyanmıştı.
Baktı, namaz kılıyor.
Gizlice onu izledi.

Hazret-i Rabia, iki rekat namaz kıldı.
Sonra el kaldırıp;
- Yâ Rabbi, sana daha çok ibadet yapmak isterim. Ama gündüzleri bu evin hizmetleri beni oyalıyor, diyordu.

Adam işitti bu yakarışı.
Çok duygulandı.

Üstelik bir şey dikkatini çekti.
Hazret-i Rabia’nın başı üzerinde bir nur parıldıyordu.

Sabah onu çağırıp;
- Artık köle değilsin, dedi. İstediğin yere gidebilirsin.

O gün başka eve taşındı.
Bir gün ve gecesinde bin rekat namaz kılıyordu.
Kefenini yanından ayırmazdı.

O, öyle Rabdır ki…

Bir gün, zengin bir hanım geldi ziyaretine.
Ona altın dolu bir kese verdi.
Ancak kabul etmedi hazret-i Rabia.

Kadıncağız üzüldü.
- Niçin almıyorsun? diye sordu.

Hazret-i Rabia;
- Ben bunları, hakiki sahibinden istemeye hayâ ediyorum. Geçici sahibinden alır mıyım, dedi.

Ve ekledi:
- O, öyle bir Rabdır ki, kendisini inkâr eden kulunun bile rızkını verirken, kendi muhabbetiyle yaktığı kulunun rızkını hiç vermez mi?