Resulullah efendimizin “aleyhisselam” vefatından bin sene geçince, Allahü teâlâ Hindistan’da İmam-ı Rabbani hazretlerini “rahmetullahi aleyh” yarattı.

İnsanlar Onun sayesinde hidayete geldi.
İslam düşmanları, kaçacak yer aradılar Onun zamanında.

Ancak bazı sapıklar vardı.
Onlar, iftira edip, zamanın sultanına şikâyet ettiler kendisini.
Devrin hükümdarı, Selim Cihangir Han idi.
Araştırmadan, inandı bu yalanlara.

Oğlu Şah Cihana emredip;
- Onu, bütün talebesiyle birlikte bana getir! diye emretti.

Niyeti, öldürmekti hemen.

Babama secde edersen

Şah Cihan, yanına bir müftü aldı.
Birlikte geldiler hazret-i İmama.

Şah Cihan;
- Eğer babama secde edersen, seni, öldürülmekten kurtarırım, dedi.
Ancak kabul etmedi büyük Veli.

Sebep olarak;
- Bu fetva, ancak zaruret zamanında caiz olur, buyurdu.

Ve talebeden kimseyi yanına almadan gitti hükümdara.
Yalnız başına.
Ve hiç korkmadan.

Sultan serbest bırakacaktı

Kendini müdafaa hususunda öyle güzel cevaplar verdi ki, sultan hayran oldu.
Ve serbest bırakmayı düşündü hemen.

Ancak fitneciler boş durmadı.
Hükümdarı tazyike başladılar.

- Bu kişinin bir hayli adamı var. Serbest bırakırsanız, bir isyan çıkarabilirler, dediler.

Sultan, aldandı yine fitnecilere.

Ve Guvalyar kalesine hapsetti büyük İmamı.
Fakat büyük İmam, orada sultana dua ediyor hep.

Talebesine de;
- Siz de dua edin! diyordu.