Ebül Hasen-i Şazili hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Evliyanın büyüklerindendir ve hadis âlimidir.
Şeriflerdendir üstelik.

Tunus’da doğdu.
Altmışiki yaşında vefat etti.

Tunus’un Şazile kasabasında doğduğundan, Şazili diye meşhur olmuştur.

Uzun boylu, buğday benizliydi.
Sözleri gayet fasih, tatlı ve pek vecizdi.
Bir çok âlimden ders aldı.

Ceddi Resulullahı “aleyhisselam” çok sever;
“Nur yüzü, hep gözümün önündedir” derdi sık sık.

Ayrıca;
- Resulullahı “aleyhisselam”, her istediğim zaman görmezsem, kendimi Onun ümmetinden saymam, buyururdu.

Mal için ağlanır mı?

Bir gün, eşyasını çaldılar bu büyük Veli’nin.
Ağlamaya başladı.

- Mal için ağlanır mı efendim? dediler.
- Mal için ağlamıyorum ki, buyurdu.

- Ya niçin ağlıyorsun efendim?
- Hırsıza ağlıyorum. O günahın hesabını nasıl verecek? Nasıl azab çekecek? diye ağlıyorum.

Başıboş değiliz

Bir gün de;
- Allahü teâlâ insanları yaratmış, fakat başı boş bırakmamıştır, buyurdu. Bazı şeyleri emretmiş, bazısını da haram kılmıştır.

Dinleyenler;
- Efendim, bu emir ve yasaklar, biz kulların menfaati içindir deniyor, öyle mi? diye sordular.

- Evet, buyurdu. Her emir, kullara faydalı olduğu için emredilmiş, her yasak da zararlı olduğu için haram kılınmıştır.

Ve ilave etti:
- Çünkü Allahü teâlâ kullarının yanmasını istemez. Onun kullarına merhameti, bir annenin yavrusuna olan merhametinden daha çoktur.