Şöyle naklediyor ki Alaaddin-i Attar:
Hocamız, bir gün gelip, odunluğa baktılar.

Mevsim kışa yakındı, buyurdu: (Çokça odun,
Toplayıp, odunluğu tamamiyle doldurun.

Hatta biraz acele edin ki, belli olmaz.
Birden kış bastırırsa, yakacaksız durulmaz.)

(Peki) deyip, o günü gidip odun topladık.
Doldurduk odunluğu, kalmadı boş yer artık.

O gece, başladı ki birden bir kar ve yağış,
Yıllarca olmamıştı Buhara'da öyle kış.

Kırk gün hiç durmaksızın, kar devam etti, fakat,
Buna rağmen o kışı, geçirdik gayet rahat.

Bir başka talebe de, diyor ki: Buhara'da,
Bir gün oturuyorduk, bazımız bir arada.

Lakin biri vardı ki aramızda o günü,
Bilmezdi hocamızın manen üstünlüğünü.

Aleyhinde bir laflar edecekti ki biraz,
Biz hemen kendisini uyarıp, ettik ikaz.

Lakin o devam etti, öyle konuşmasına.
O sırada bir arı gelip girdi ağzına.

Ve öyle ısırdı ki dilini kuvvetlice,
Gayet büyük ızdırap, acı çekti bir nice.

Dedik: (Onun hakkında konuştun sen bunları.
Bu sebepten dilini, ısırdı böyle arı.)

O zaman pişman olup, düştü bir nedamete.
Kalbindeki soğukluk, dönüştü muhabbete.

Az önce, hakaretler savururken o zata,
Şimdi, muhabbetiyle yanar oldu adeta.

Yine hacda, müminler tavaf yapıyorlardı.
O sene, Beytullahta bu büyük zat da vardı.

Kurban kesiyorlarken Müslümanlar Mina’da,
Hazret-i Hace dahi, bulundu yanlarında.

Buyurdu: (Bizim dahi, lazım kurban kesmemiz.
Lakin biz, oğlumuzu belki kurban ederiz.)

Talebeler, bu sözden bir şey anlamadılar.
Dediler ki: (Muhakkak, bu sözde bir hikmet var.)

O günün tarihini, bir yere kaydettiler.
Haccı ifa ederek, geri avdet ettiler.

Sonra öğrendiler ki, varınca Buhara'ya:
O gün, sevgili oğlu göçmüş dar-ı bekaya.

Buyurdu ki: (Rabbimin ihsaniyle bu oğlum,
Vefat etmesiyle de, Resule tâbi oldum,

Çünkü onun oğlu da, etmişti böyle vefat.
Çok şükür hasıl oldu, bunda da mutabaat.

O Resulün başından, her ne ki geçti ise,
Benim dahi başımdan geçti aynı hadise.

Onun yapmış olduğu her işle amel ettim.
Bir tek sünneti bile, katiyen terk etmedim.)