Süleyman Şah devrinde, Penç kalesi, bir zaman,
Alınmak istenmişti müminler tarafından.

Muhasara anında, yirmi kadar mücahit,
Azık getirmek için gittikleri bir vakit,

Önlerine, aniden çıktı düşman askeri.
Hem de yediyüz kadar var idi adetleri.

Gazilerin sayısı az olduğundan böyle,
Esir aldı onları kâfirler tamamiyle.

Ve oradan, on günlük mesafede bulunan,
Bir kaleye, onları hapsettiler sonradan.

Gündüz çalıştırdılar kalenin haricinde.
Zincire vururlardı, gece, kale içinde.

Onların içlerinde Ahmet isminde bir zat,
Vardı ki, o günleri anlatır şöyle bizzat:

Altı arkadaşımla, beni bir gün kâfirler,
Bir papazın yanına, hizmet için verdiler.

Papaz bize derdi ki. (Siz, bizim dinimize,
Girerseniz, eziyet yapılmaz asla size.

Hatta evlendiririz burada hepinizi.
Ve pek çok para verip, zengin ederiz sizi.)

Onun bu teklifine, biz edince itiraz,
Bir daha bu teklifi etmedi bize papaz.

Yortu günü gelmişti bir de bu kâfirlerin.
Hepsi içki içtiler papaz ve rahiplerin.

Ben ise, zincirlere bağlı bir vaziyette,
Mahbus ve yatıyordum hücrede o saatte.

O gece yarısında, uyuyup rüya gördüm.
(Emir Sultan geliyoor!) diye bir nida duydum.

Sesin geldiği yere dönüp baktım o saat.
Gördüm yeşil cübbeli, nurani yüzlü bir zat.

Benim yanıma gelip, çözdü o zincirleri.
Dedi ki: (Kalkın çabuk ve terk edin bu yeri!)

O esnada uyanıp, gördüm ki hakikaten,
O kalın zincirlerden kurtulmuşum tamamen.

Sevinip şükrederek, çıktım hemen dışarı.
Ve gidip uyandırdım diğer arkadaşları.

Hepsinin zincirini çözerek o arada,
Gördüğüm o rüyayı, anlattım onlara da.

Onlar da çok sevinip, terk eyledik o yeri.
Baktık ki, papazların sarhoş olmuş herbiri.

Kılıçları, duvarda asılı duruyordu.
Nöbetçiler de sızmış, hepsi de uyuyordu.

O kılıçları alıp, çıktık hapishaneden.
Ve deniz kıyısına, acilen vardık hemen.

Baktık, bizi bekliyor o kıyıda bir sandal.
Ona binip, acele açıldık yola derhal.

Evimize, sağ salim ulaştık en nihayet.
Ve Bursa’da, kabrini, gidip ettik ziyaret.