O devirde Bursa’da, şeyhülislam olan zat,
Bir gün, Ulu cami'de ediyordu nasihat.

O da, Emir Sultan’dan görerek tahsilini,
Almıştı o büyükten ilmi icazetini.

O vaaz esnasında, Emir Sultan, dergahtan,
Birisini, çarşıya göndermişti sabahtan.

O talebe giderken, öğrendi ki, o saat,
Şeyhülislam, camide eder vaaz-ü nasihat.

Düşündü: Gideyim de, o vaazı dinleyeyim.
İlminden istifade ve feyiz edineyim.

O, böyle düşünerek gitti Ulu cami'ye.
Lakin o girer girmez camiden içeriye,

Kuvvetli bir zelzele başladı ki o saat.
Kendini dışarıya zor attı o cemaat.

Velakin gördüler ki, az önceki zelzele,
Dışarıya çıkınca, kalmadı zerre bile.

Onlar bunu görüp de, camiye girince tam,
Baktılar ki, zelzele ediyor yine devam.

Tekrardan dışarıya çıktılarsa da, fakat,
Gördüler ki, dışarda yok zelzele ve afat.

Bunu, şeyhülislam da gördü ve hayret etti.
Başını öne eğip, murakabe eyledi.

Sonra o cemaate dedi ki: (Ey insanlar!
İçerde, hocamızı dinlemeyen biri var.

Ondan Emir Buhari etmişti bir şey talep.
O, gelmiş vaaz dinliyor burada, neden acep?

O kimse dışarıya çıksın ki çok acele,
Yoksa helak edecek bizi hep bu zelzele.)

O bunu işitince, dışarı çıktı hemen.
O çıkınca, zelzele kesildi hakikaten.

Mahcubiyet içinde dergaha döndü yine.
Derdi: Nasıl bakarım ben hocamın yüzüne?

O, bu düşünce ile dergaha vasıl oldu.
Girip selam vererek, bir kenara oturdu.

Emir Sultan, hiddetle ona baktı bir kere.
Talebe, o dehşetten bayılıp düştü yere.

Kendine gelemedi hatta o uzun müddet.
Ayılınca, hocası etti yine merhamet.

Buyurdu ki: (Ey oğlum, dünyevi ve uhrevi,
Hangi ihtiyacınız karşılanamadı ki,

Gidip başkalarından istiyorsunuz yardım.
Bu, hiç talebeliğe yakışır mı evladım?

Talebe, hocasından, çeşitli nimetlere,
Kavuşunca, gider mi daha başka bir yere?

Bu türlü davranışlar, bu yolda hem ayıptır.
Hem de bu, onun için kazanç değil, kayıptır.

Lakin yine bu ikaz, nimettir senin için.
Yoksa farkına bile varamazdın bu işin.)