Talebesinden biri anlatır ki şöylece:
Bir arkadaşım ile buluşarak bir gece,

İçinde afyon olan bir yemek hazırladık.
Sonra, üstadımızın huzurlarına vardık.

Namazdan sonra gidip, o hazır ettiğimiz,
Afyonlu yiyecekten yemekti niyetimiz.

Namaz bitti nihayet, biz çıkmak üzereyken,
Hocamız, huzuruna çağırdı bizi hemen.

Cennet nimetlerinden bahsederek bahusus,
Buyurdu: (O nimetler, çok lezzetli ve sonsuz.

Helal yiyeceklerde vardır lezzet, faide.
O afyonlu yemeği, yemeyin gidip evde.)

Biz bunu işitince, mahcub olduk, utandık.
Hocamızı daha çok sevip, sıkı bağlandık.

Bir başka talebesi anlatır ki şöylece:
Biraz para ayırıp, düşündüm ki bir gece:

Götürüp, üstadıma vereyim bu parayı.
Dağıtıp sevindirsin fakir ve fukarayı.

Lakin kabul etmeyip, buyurdular ki bana:
(Verme, sende kalsın ki, lazım olur bu sana.)

Tam o gece, rüyada hocamı gördüm aynen.
Bana burdular ki: (Çok hasta şimdi annen.

Hemen kalk, çabuk git ki annenin hanesine,
Yetişesin acilen onun son nefesine.)

Uyanıp gittiğimde, gördüm ki hakikaten,
En son nefeslerini veriyor evde annem.

Kelime-i tevhidi telkin ettim kendine.
Kullandım parayı da, teçhiz ile defnine.

Bir talebesi dahi, İmam hapiste iken,
Bir büyücü kişiyle karşılaştı aniden.

O büyücü dedi ki: (Ben, bazı kelimeler,
Bilirim ki, onları öğrenip biri eğer,

Düşmanının üstüne okursa her ne zaman,
Bunların tesiriyle, helak olur o düşman.)

O talebe, o zaman düşündü ki bir miktar:
Hocamı, haksız yere hapsetti o hükümdar.

Ben de, ona bunları okuyup yarın hemen,
Üstadımın öcünü alayım o zalimden.

Lakin gece, rüyada, üstadı onu görüp,
Böyle düşündüğüne eyledi çok taaccüp,

Parmağını ısırıp, buyurdu ki: (Çok hayret.
Dostlarım, böyle şeye ederler mi hiç cüret?

Onu sakın yapma ki, dinen haram ve yasak.
Sen, tavan arasından, o kağıdı al da yak.

Zira o, bir sihirdir, yakışmaz bize asla.
Sen bize ve sultana dua eyle ihlasla.)

Uyanıp, o kağıdı alıp yaktı oradan.
Ve asla unutmadı ikisini duadan.