Ömer bin Abdülaziz, bazı sevdikleriyle,
Bir gün, bir cenazeyi gitmişti defnetmeye.

Defin işi bitip de, herkes ayrıldığında,
O, birkaç kişi ile, durdu kabir yanında.

Dediler ki: (Efendim, siz ne için kaldınız?
Cenaze sizin değil, niçin ayrılmadınız?)

Buyurdu: Kardeşlerim, tam gideceğim zaman,
Kabir, bana seslenip, şöyle dedi arkamdan:

(Ya Ömer, sormuyorsun, ne yaptım dostlarına?
Diyeyim de, haber ver geri kalanlarına.

İlk önce, ben onların, yırttım kefenlerini.
Sonra da, parça parça yaptım bedenlerini.

Kan ve irinlerini içtim kabre inince.
Etlerini kemikten ayırdım ince ince.)

Ömer bin Abdülaziz, söylerken bu sözleri,
Kederinden, yaş ile doluverdi gözleri.

Cemaat, kendisini dinliyordu öylece.
Dedi: Kabir, sözüne devam etti şöylece:

(Nerede sizden önce dünyada yaşıyanlar?
Nerede bu dünyaya sımsıkı sarılanlar?

Hani, uzun emeller, hayaller kurmuşlardı.
Hiç ölmeyecek gibi, ona sarılmışlardı.

Ölümü düşünmeyip, durmadan mal yığdılar.
Ölenleri görüp de, hiç ibret almadılar.

Onların servetine, herkes gıbta ederdi.
Biz dahi, onlar gibi zengin olsak derlerdi.

Hani, şimdi ne oldu o servet ve mallara?
Bir anda ayrılarak, girdiler mezarlara.

Kara toprak altında, çürüyüp toz oldular.
Yedi bedenlerini haşereler ve kurtlar.)

Ömer bin Abdülaziz, bu sözleri, kabirden,
Dinleyip, gözyaşları boşandı gözlerinden.

Kabir, devam ederek, seslendi ki: (Ya Ömer!
Bir gün, bu kabristana yolun düşerse eğer,

Sor o zenginlere ki, ne kaldı o varlıktan?
Sor o fakirlere de, ne kaldı o darlıktan?

Ne oldu dilinize, niçin susuyorsunuz?
N'oldu gözlerinize, göremiyor musunuz?

Sor onlara, ne oldu o yumuşak tenleri?
Ne oldu dimdik duran kuvvetli bedenleri?

Bu çukurun kurtları, neler yaptı onlara?
Sor ki, yem mi oldular böceklerle kurtlara?

Halbuki bir vakitler, yaşıyordu herbiri.
Var idi herbirinin, güzel, şirin evleri.

Bu dünyaya aldanıp, haramlara daldılar.
Ahireti unutup, hazırlık yapmadılar.

Fakat ölüm, onları, yakaladı bir anda.
Şimdi de yatıyorlar, hepsi mezarlarında.)