Ubeydullah-ı Ahrar, bazı talebesiyle,
Bir yere giderlerken ziyaret gayesiyle,

Kağıt kalem istedi, talebenin birinden,
(Ebu Said) yazdı ve cebine koydu hemen.

Sonra da, bir fatiha okudu onun için.
Hiç kimse, hikmetini anlamadı bu işin.

Bir tanesi sordu ki: (Efendim, az önce siz,
Ebu Said ismini, ne için kaydettiniz?)

Buyurdu ki: (Bu, öyle birinin ismidir ki,
Çok yakında, o olur bu yerlerin meliki.

Semerkant, Horasan ve Taşkent’i de alarak,
Bütün bu bölgelere, hükmeder tam olarak.)

Fazla geçmemişti ki o günden itibaren,
Ebu Said’in ismi, yükseldi hakikaten.

Meğer Ebu Said de, o günün sabahında,
Evliyadan birini görmüştü rüyasında.

O veli, kendisine dedi: (Ya Eba Said!
Ubeydullah Ahrar’ın, sohbetine sen de git.

Bak, o senin ismini yazıp koydu cebine.
Ve fatiha okudu sırf senin nusretine.

Bu devrin kutbu odur, Taşkent’tedir hem şu an.
Koş onun hizmetine, geçirme daha zaman.)

Uyanınca gördü ki, tutulmuş kendisine.
Ve o gün yola çıktı, Taşkent memleketine.

Varınca, ahaliden sordu onun evini.
Ve öğrendi onlardan, nereye gittiğini.

Daha sonra, atını koşturdu o tarafa.
Onun muhabbetiyle yanıyordu adeta.

Bu aşk ve heyecanla, koşturdu o gün atı.
Ve nihayet yetişip, gördü o veli zatı.

Ubeydullah Ahrar’ı görür görmez o bizzat,
Dedi ki: (İşte budur, rüyada gördüğüm zat.

Odur benim ismimi yazıp cebine koyan.
Ve odur, benim için bir fatiha okuyan.)

Attan inip, hürmetle gidiverdi yanına.
Ve attı kendisini, mübarek ayağına.

Bu görüşmeden sonra, o gitti diyarına.
Hayli asker toplanıp, birikti etrafına.

Semerkant’ı fethetmek gayesiyle tekrardan,
Gelip himmet istedi, Ubeydullah Ahrar’dan.

Buyurdu ki: (Bu işte, nedir maksat ve niyet?
Eğer Allah içinse, erişir yardım, medet.)

Ubeydullah Ahrar’ın himmet ve duasıyla,
Semerkant üzerine yürüdü ordusuyla.

Bir ara, Ebu Said baktı ki cenk gününde,
Ubeydullah Ahrar da gider ordu önünde.

Ondan kuvvet alarak, verdi bir (Hücum!) emri,
İki saat içinde, fetheyledi o yeri.