Alaaddin Halveti, şanı büyük evliya.
Kalbine, zerre kadar girmemişti bu dünya.

O, hep ahiretini düşünürdü ekseri.
Bununla ilgiliydi nasihat ve sözleri.

Derdi ki: (Ey insanlar, ölüm hak, ahiret hak.
Bugün yarın herkese, o gelecek muhakkak.

İnsan ne gafildir ki, hiç düşünmez yarını.
Sayar ve hesab eder parasını, malını.

Lakin her gün, binlerce alıp verir de nefes,
Hiç bunları saymayı hatırına getirmez.

Halbuki her nefesten, hesap var ahirette.
O, bunlardan bi-haber, ömür sürer gafletle.

Bir iki saniyelik bir iştir ölüm hali.
Ölünce, yarım kalır hesapları, hayali.

Halbuki gerçek mümin, yatağa yattığında,
Ölümü, bilmelidir yastığının altında.

Uyandığı vakit de, karşısında görmeli.
Böyle olan kimsenin, olmaz uzun emeli.

Kardeşlerim, kimseye zulmetmez cenâb-ı Hak.
Herkes, kendi suçundan ceza görür muhakkak.

Evet, asiler için Cehennem var, ateş var.
Lakin herkes ateşe, kendi kendini atar.

Mesela sıhhatine etmezse biri dikkat,
Hasta olduğu zaman, kimde olur kabahat?

Zehirli ilaç içip, ölürse bir kişi de,
Neticede kabahat, kimde olur bu işte?

Hak teâlâ Kur'anda, müteaddit defalar,
İkaz buyuruyor ki: (Cehennem var, azap var.

Ben takdir eyledim ki, günah işleyenleri,
Cehennemde yakayım, yapmayın bu işleri.)

Buna rağmen günahla geçer ise bir ömür,
Mahşerde bulunur mu bir bahane ve özür?

Ey insan, ermek için ebedi saadete,
Bütün hücrelerinle, tam yönel ahirete.

Ölüm ve ahireti, hiç çıkarma yâdından.
Yakın bil ecelini, hatta bugün, yarından.

Dünya işlerine de çalış, ihmal etme hiç.
İnsana, bu şekilde gelir neşe ve sevinç.

Ölümü çok düşünen, ona tam hazır olur.
Bu hazırlık hali de, ona verir tam huzur.

Eceli geldiğinde, telaş etmez katiyen.
Çünkü hazırlığını, o yapmıştır kâmilen.

Halbuki düşünmezse, bir kimse ölümünü,
Bir telaşa kapılır, ecel geldiği günü.

O da hazırlığını yapsaydı daha önce,
Telaşa kapılmazdı Azrail’i görünce.

Ayrıca kim ölümü, çok yâd ederse şayet,
O kimsenin ömründe, olur yümün, bereket.

Tul-i emel sahibi olursa bir kişi de,
Ömrü daha kısalır, hakikat budur işte.)